Zit een man achter zijn zonnebril.

Als ik wakker wordt is het pas half zes. Half zes Kaapverdische tijd welteverstaan. Het lijkt alsof ik heel lang geslapen heb en wakker wordt op het midden van de dag. Jetlag? Zou natuurlijk best kunnen met een tijdsverschil van drie uur. Drie uur vroeger dan thuis. Het is al licht aan het worden en de hitte van gisteren is gewoon blijven wachten totdat ik weer wakker werd. Alweer zo'n 28 graden op het balkon. Binnen nog niet. Met het geluk van de airco is het lekker koel op de kamer. 
Ik staar naar het plafond en bedenk dat ik eigenlijk nog een paar uur de oogjes dicht moet doen. Het is te vroeg om op te staan en Emmy slaapt ook nog. Hoewel zij altijd zegt dat ik haar midden in de nacht kan wakker maken, doe ik het maar niet. Ik zou ook niet weten waarvoor! Vroeger, heel vroeger wist ik het nog wel. Het was voor iets dat je vóór een beschuitje eten deed geloof ik. Het kan natuurlijk voor van alles zijn. Van samen sterren kijken in de nacht tot het naakt zwemmen bij maanlicht. Alhoewel met mijn leeftijd naakt zwemmen bij maanlicht zelfs de maan het licht snel uitdoet. Tegenwoordig weet ik het niet meer. Ik denk nu dat ze bedoeld dat ik haar wakker mag maken om op te staan en te beginnen aan weer een stralende dag die we doorbrengen aan het zwembad, aan de rand van de oceaan en wandellen langs het strand. Ik denk het dus wel.

Het zwembad is hier zo ongeveer het centrum van het resort. Iedereen wil genieten van het water dat een heerlijke verrassende verkoeling brengt in deze tropische wereld. Alhoewel ik nog geen bounty heb gezien kun je hier heel veel krijgen. Yep. Krijgen! "Read my lips". KRIJGEN, VOOR NIKS! Alles hier is voor niks! Voor ons als ras Hollanders is dit dus het paradijs op aarde. Van koffie tot limonade tot bier en wijn, broodjes en pizza's. Noem maar op. Alles wat je je maar kunt bedenken kun je hier "voor niks" krijgen. Behalve....... Karnemelk!

Het zwembad zelf is omringd met een ligweide van zand waar allemaal ligbedden staan onder een soort van pergola's die de nodige schaduw geven. Natuurlijk moet je je ligbed dan wel blijven meeschuiven met de schaduw anders lig je natuurlijk nog in de zon te bakken. En dat bakken gaat hier erg snel. Doordat we hier dicht tegen de evenaar aanzitten is de UV straling erg hoog. Dit betekent dat je je constant moet blijven insmeren om niet te verbranden. We worden hier nog een keer aan herinnert als we een man voorbij zien lopen die zijn voeten en onderbenen in het verband heeft zitten. Boven en onder het verband zien we nog brandblaren zitten die kunnen wijzen op overmatig zongebruik. Misschien in slaap gevallen en zijn ligbed niet mee geschoven met de schaduw. Of een brandweerman die iemand uit de brand gered heeft voordat hij op vakantie kwam. Het zou zelfs nog iemand kunnen zijn die een "chakka" cursus heeft meegedaan van Emiel Ratelband en door de hete kolen moest lopen en waarbij hij halverwege het parcours van de hete kolen ineens dacht dat hij zijn portemonnee vergeten was die nog dicht in de buurt van Emiel lag, ineens stil bleef staan, omdraaide en "even" vergat om door te lopen. De grond zakte onder zijn voeten vandaan, brandde zijn voeten en benen en loopt hij nu met de gebakken peren op dit eiland rond. Als held, als dommerik of als gebakken peren verkoper?

Naast de verbrande brandweerman lopen hier zoveel verschillende types rond dat het een dagdeel vullend programma zou kunnen zijn om deze mensen te observeren. Omdat ik toch verder niks te doen wil hebben, kijk ik mijn ogen uit. En met mijn ogen achter een zonnebrilglas kan toch niemand zien dat ik ze stiekem zit te begluren. Sorry, zit te observeren. Zoveel mensen, zoveel kleuren, zoveel talen. Je hoort, en ziet, hier alles door elkaar en waant je in de tijd van net na Babylonië waar iedereen ineens een eigen taal kreeg. Elke taal heeft zo ook zijn eigenaardigheden. De Italianen bijvoorbeeld. Altijd gekleed in design kleding spreken zij met hun hele lichaam. Gebaren met hun armen, handen en vingers bij elk woord dat ze uitspreken. Dan weer de armen hoog in de lucht gebarend en dan weer gebukt om een extra expressie te geven aan iets dat ze uitkramen. Als je goed kijkt zie je af en toe ook hun neus ietsie langer worden. En praten doen ze echt niet zachtjes! De hele omgeving moet gewoon weten dat de Italiaan aanwezig is. Boos of passioneel vraag ik mij dan af. Ik zie, en hoor, het verschil niet. De Spanjaarden spreken ook luid maar gebruiken hun lichaam niet om uit te beelden wat ze zeggen. Ze praten, kijken en lachen of lachen niet en sluiten elke zin af met "manjana". Ik denk dan maar dat je daaruit kunt opmaken of ze wel of niet boos zijn. Iets passioneels kan ik er niet uithalen. Behalve dan bij de dames die hier rondzwemmen in bikini's waarbij het woord " bikini" alleen al groter is dan de bikini zelf. Lapjes stof die net groot genoeg zijn om bijvoorbeeld een moedervlekje te verbergen. Puntige moedervlekjes dan wel te verstaan! Ik zie ze natuurlijk ook binnen mijn gezichtsveld en vanachter mijn zonnebril en knipoog soms zo maar even automatisch terwijl ik dan ook gelijk weer nadenk over het waarom ik dat ook alweer doe. Tja, vroeger........., vroeger wist ik dat wel. 

En dan de mensen met een tatoo. De een nog groter en gekleurder dan de ander. Van een roos tot hele bossen voor de deur en waar soms tattoos waarbij de namen van hele families, of exen, staan vermeldt. En, je ziet ze typisch genoeg alleen bij de blanke mensen. Ik denk dat witte inkt op zwarte mensen niet echt staat. Bij bijvoorbeeld een prachtige tattoo op een bijna zwarte Kaapverdiaan van een 17e eeuwse donkerbruin mahoniehout Portugees slagschip met 40 kanonnen die vanuit de midscheeps gericht zijn op stuur- en bakboordzijde, waarbij de aan stuurboordzijde geplaatste kanonnen gevechtsbereid uit de schutterspoorten steken, en het zeilschip uitgerust is met zwarte uitgevouwen zeilen die bol in de wind staan zou je dan met witte inkt eronder moeten zetten dat het gewoon een bruine zeilbootje is. Misschien dat je alleen de witte touwtjes van de zeilen nog zou zien. En 's nachts zou je alleen die zin voorbij zien "varen"  als "zeilboot" vergezeld van de witte touwtjes die in de zeilen getekend zijn als zo iemand langs loopt en zijn mond en ogen dicht houdt.

Eén meisje aan het zwembad valt mij meteen op en heeft zelfs een hele zin laten tatoeëren. Op haar bovenbeen nog wel. Beetje een rare plek denk ik dan vanachter mijn zonnebril maar toch ik wil hem wel graag lezen. "You only will know me if you come in to my.............. en dan houdt de zin plotseling op! Home, house, car, life? Het kan van alles zijn natuurlijk. De zin loopt vanaf haar kniehoogte tot aan haar bikinilijn waar haar bikinibroekje het laatste woord bedekt. En daarachter verschuilt zich nu het geheim van het laatste woord waar ik nu natuurlijk wel heel nieuwsgierig naar geworden ben. Ik waag het maar niet om haar te vragen om het lapje stof even aan de kant te schuiven. Waarom niet? Nou, gewoon, omdat ik niet weet welke taal zij dan zal spreken.

En dan mensen die je overal meteen weer herkent, zonder dat ze ook maar één woord gesproken hebben, zijn de......... natuurlijk. De Duitsers! Het is mij tegenwoordig niet meer gegund om ergens te komen waar even geen Duitsers zijn. Ook hier lopen ze los. Groot en dik! Buiken die over de zwembroekjes heen hangen, benen als olifantspoten en een, niet te missen, dikke kop met zweet erop. En nu heb ik het alleen nog maar over het vrouwtjes soort. Het mannetjes soort van dit Duitse ras wil nooit onder doen voor het vrouwtje en probeert telkens weer erbovenuit te steken. Iets dat ze dan ook graag demonstreren met hun stemorgaan. Het overduidelijk herkenbare Duitse gebrul. "Bei uns zuhause. Da ist alles besser! Mein groses haus und mein Mercedes. Das haben die leute hier lekker nicht!" Nou, Herr Frans Josef Hosenscheiser, was dan, verdampt nochmahl, lekker daar gebleven denk ik dan weer stiekem. Nee. Ik denk het. Ik blijf respect hebben voor mensen die anders praten dan wij Nederlanders. Gelukkig kan er nu niemand in mijn hoofd kijken of ik dat ook werkelijk denk. Maar goed, iedereen weet ondertussen wel hoe ik over de Duitsers denk. "Maar er zitten ook goede Duitsers bij" hoor ik vast en zeker iemand nu denken. Natuurlijk maar......, die.........eehh........, tja, vroeger wist ik het nog!

En dan natuurlijk de Nederlander. Altijd herkenbaar aan het brave uiterlijk en hun duidelijk zichtbaar gestreken spido zwembroek en hun korte broek die door moeders ook nog even in de plooi gestreken is voor de vakantie waarbij de vrouwen traditioneel  gekleed gaan in frivole bloemetjesjurken en spido's met vijgenbladeren die in de vorige eeuw echt hip waren. 
Deze all inclusive is dus ook iets wat die Nederlanders niet echt gewend zijn. En bij alles wat ze halen aan de bar willen ze toch even de bevestiging dat het gratis is. "Is it realy for free?" Bij een positief antwoord zie je meteen de glimlach groeien, houdt de glazen triomfantelijk omhoog in de richting van de vrouw om daarmee aan te geven; "kijk schat ik heb gescoord zonder te betalen", zet meteen de glazen weer neer en gebaart de barman om ze dan ook maar tot aan de rand te vullen! Vriendelijk bedankend met een duimpje omhoog. Bij het eten gaat dat eigenlijk hetzelfde. Ze scheppen op, vragen naar bevestiging of het werkelijk voor niets is, kijken dan snel en schichtig om zich heen en doen er dan snel nog een extra lepel voer bovenop waarna ze vrolijk en triomfantelijk neerstrijken aan een tafeltje om de gratis maaltijd te nuttigen. En dit vaker tot twee keer toe want...... het is voor niks! 
Ik doe dat natuurlijk niet. Ik gedraag mij altijd in de buitenlanden. Maar als ik 's avonds dan weer in de spiegel kijk verraad mijn spiegelbeeld toch een beetje dat ik misschien toch wel iets teveel met Duitsers gewerkt heb de laatste tijd. En dan echt niet vanwege een bolle kop hoor! Nee. Echt niet. Maar alleen omdat ik hier ondertussen al 3 keer in het Duits ben aangesproken. Ik vraag mijn spiegelbeeld; "waarom?". Tijd voor de sportschool?

Wie wel heel mooi zijn, zijn hier zijn de jonge Kaapverdiaanse meisjes. Mooie, lieve gezichtjes, slank en mooi gevormd lichaam! Dat is het enigste dat ik mag zeggen. Bij de oudere zie je meteen het verschil. Naarmate ze in leeftijd groeien zie je gewoon dat hun billen dat ook doen. Maar dan naar achteren! Op een of andere manier denk ik dat dat in hun genen zit dat als ze ouder worden er een soort van "bijzettafel" aan hun achterwerk groeit. Heel typisch maar ik blijf het hier zien. Hoe ouder ze zijn, hoe groter de bijzettafel wordt. Maar lief zijn ze wel! Zij zijn wel diegenen die hier hard voor ons werken. Zij zorgen ervoor dat het ons aan niets ontbreekt. Op de karnemelk na dan. O ja, de bounty heb ik ook nog steeds niet gezien.

Het zwembad zelf ziet er ook verleidelijk uit. Een mooi figuur, rond in het midden waar je gratis koffie en zo kunt drinken en bol aan de buitenkanten, gevuld met water, waar je in kunt zwemmen. En dat trekt mij wel als ik weer even heb liggen bakken. Een heerlijke duik zal dus een aangename verkoeling geven. En zo loop ik langzaam het water in, wennend aan de watertemperatuur, dat niet echt koud is. Geen gedoe met "doorkomen" en rillen van de kou. Gewoon erin. Als een echte Dui...., sorry, echte man! Heerlijk! Totdat mijn mond opengaat van verbazing als ik kijk naar al het mooie dat op het water drijft en datzelfde water dan ook meteen mijn mond in stroomt. Per ongeluk verslik ik mij bijna en proest het meteen, daarbij een beetje kokhalzend, uit. ZOUT! Zo zout dat je hier niet op het water blijft drijven maar zo zout dat je erbovenop blijft liggen. De "Dode zee" is hierbij vergeleken nog vrij levendig! Ik had het kunnen weten want het stond in de reisgids op internet die ik weer eens niet gelezen had. Maar goed. ZOUT! Zo zout dat ik de komende 5 jaar niets meer hoef toe te voegen aan de weekendeieren die ik nog ga eten of, je kunt mij zo in een wei met koeien vastbinden aan een paal naast hun waterbak waar die koeien dan 2 jaar aan mij kunnen likken. De smaak van zout komt voorlopig zo mijn poriën uit!

Het leven hier wordt gevuld met warmte, water, drinken en eten op zijn tijd. En ik had al verteld dat hier alles gratis is. Toch? Genietend van de mensen die voor en achter mijn zonnebril voorbij gaan. Genietend van de verhalen die je bij ieder mens weer kunt verzinnen. Genietend van mijn vrouw die niet bij de Valet parking achter wilde blijven maar dus naast mij op een ligbed stilletjes een boek ligt te lezen over het wel of niet zien van de werkelijkheid of de onwerkelijkheid bij het verschijnsel " Fata Morgana". Dit terwijl ze af en toe, en ik weet niet goed of dit glimlachend is, mijn kant op kijkt. Ik denk; gewoon omdat ze van mij houdt natuurlijk?
Ik kan genieten. Genieten dus............van eigenlijk.......een oase van onwerkelijkheid?