Careta Careta.

Vandaag is de dag die in het teken staat van onze eerste excursie. We gaan schildpadden kijken! En nee, niet zomaar "schildpadjes" maar echte, grote joekels. Althans, dat hebben ze ons beloofd.
Sal, het Kaapverdische eiland waar wij nu verblijven, staat bekend om deze beesten omdat zij er telkens naar terugkomen. Ik denk meteen omdat dat komt door dat "all exclusive" gebeuren waardoor mensen hier ook steeds terugkomen maar nee dus, zij komen hier niet om te zonnen, gratis te eten en lekker in het zwembad rond te zwemmen, maar alleen om hun eieren in het strand te begraven. En dat alleen maar omdat zij hier ook uit het ei gekomen zijn. 
Het blijkt dat wanneer een schildpadje hier uit het ei komt, en naar de oceaan kruipt, zij het zand van deze plek "proeft" met zijn flippers. En doordat deze smaak wordt ingeprent komen ze hier ook altijd weer terug. Alleen de vrouwtjes! De mannetjes komen nooit meer aan land. De vrouwtjes komen wel terug. Tenminste, de eerste keer pas na een jaar of 25. Dit kan ik mij voorstellen omdat er op de weide oceanen nergens wegwijsbordjes of boeien zijn waardoor je zomaar de weg kan kwijtraken en overal kan terechtkomen behalve....... op je eigen vertrouwde strandje en, pas na 25 jaar! Ik heb de wegwijsbordjes of boeien nog nooit gezien in de tijd dat ik de oceaan overstak. Tenminste. Als ik achter het roer stond. Met mij wist je het maar nooit. Ik navigeerde altijd op de sterren. Ook als het mistig, regen, sneeuwde of bewolkt was. Dat is nu eenmaal een gave! Als ik dan dacht dat ik vanuit Rotterdam naar Panama zou varen strandde ik na 2 dagen al op een eiland. "Da's snel" dacht ik dan. Vanaf de boot sprong ik dan het strand op en proefde het zand. "Gadverdamme. Alweer op Texel". En zo heb ik het eens gepresteerd om in 3 dagen rondom Nederland te varen. Zonder wegwijsboeien dus.

Dus als nieuw uit een ei gekomen schildpad zwerf je eerst maar wat rond. Van het ene eiland naar het andere eiland. Proevend aan het zand of het de juiste smaak heeft. Net zoals onze jeugd dat tegenwoordig ook doet. Pak een bag pack en zwerf de wereld over om jezelf te vinden! Je bent jong en wilt wat zien! Ik denk dus dat de schildpadjes dat ook doen. Weliswaar dan met een schild als back pack. Je weet tenslotte maar nooit waar zo'n ding het handig voor is. Toch? Meegevoerd door de stromingen van de zeeën en oceanen.

Als ze na 25 jaar weer aanspoelen op het strand waar ze uit hun ei gekropen zijn, graven zij op hun beurt weer een gat en dumpen daar weer hun eieren in, gooien het gat dicht en verdwijnen weer de oceaan in om na 2 jaar weer terug te komen. Omdat het uitkomen van een ei maar 55 dagen duurt denkt de schildpad bij aankomst, na 2 jaar, op het strand; "heh, ze zijn er niet meer. Ondankbare schepselen. Niet eens even wachten op mama", graaft maar weer een gat en gooit dat maar weer vol met eieren om daarna weer in de oceaan terug te keren en om na weer twee jaar te denken " oei, mijn kroost wacht nog. Snel naar mijn vaderstrand zwemmen!" Gemiddeld houdt deze soort schildpad, de "Careta Careta" dat 150 jaar vol. Totdat hij er eindelijk achterkomt dat het gewoon geen zin heeft om terug te gaan om te kijken of het kroost juichend aan de branding op haar staat te wachten. Verstand komt met de jaren zeggen ze, maar doordat deze schildpadden ook nog eens doof blijken te zijn, hebben ze van dat spreekwoord natuurlijk nog nooit gehoord! Na 150 jaar zinkt zij dan naar de bodem, blaast de laatste adem uit en sterft langzaam uit! Sommigen pas na 200 jaar. Maar die zijn doof én eigenwijs.

Om acht uur stopt een busje voor de ingang van het hotel. Een jong uitziend meisje stapt uit en roept "Scildpadden". Ik denk dus dat dat het busje moet zijn dat met ons op excursie gaat naar de schildpadden. Anders had zij vast wel iets anders geroepen. "Olifanten of ippo's" of zo. Maar die zijn hier niet dus......! Die zijn waarschijnlijk hier al uitgestorven.
Het meisje blijkt een Belgisch meisje te zijn die hier al drie jaar werkt. Het accent doet mij meteen denken aan die Belgische presentator. "Overdaggg werkt zij als can-can danseresje in een duistere daggggclub in het centrum van de stad. Des nachts verandert zij in een scildpadmeisje dat haar kunsten vertoont aan et strand". En dit dus met het puur Belgische accent met een lieve zachte "g" en zonder "h" die de Belgen nooit uitspreken.
"Woon jij ook hier" vragen wij nieuwsgierig. "Allez, zeker en vast". "Ik uur een uis in et dorp. Een eel groot uis waar ik elemaal alleen woon". Het blijft gewoon heerlijk om naar dit lieve taaltje te luisteren en zij gaat ons vanavond alles vertellen over de Careta Careta en haar jongen.

Als we eenmaal een aantal hotels hebben gehad om nog wat mensen op te pikken, rijden we eindelijk naar het strand waar het gaat gebeuren. Halverwege begint het een beetje te lijken op een ouderwetse dropping van vroeger waar je geblindeerd ergens naar toe ging, gedropt werd en dan zelf weer naar huis moest zien te komen. Hier gaan de lichten van de bus uit en dat maakt de buitenwereld meteen aardedonker. (Het "aardedonker" leg ik later nog uit). 
Zeker omdat we hier nu "off-road" rijden wordt de spanning wel opgevoerd. De chauffeur weet gelukkig blindelings zijn weg te vinden door deze woestenij en na zo'n minuten of 15 stoppen we eindelijk "ergens"!
Het blijkt bij het strand te zijn want als we uitstappen horen we de golven breken op het strand. Wij verzamelen ons en het Belgisch meisje verteld dat wij achter haar aan moeten lopen. Zij heeft een rood lampje dat nodig is om de weg te vinden én omdat schildpadden niet van wit licht houden. Wij lopen achter haar aan naar een soort van houten strandtent waar wij moeten wachten. Hier zitten nog meer mensen die allemaal staan te wachten op de schildpadden. Er zijn verschillende mensen van de organisatie die met rode lichtjes over het strand lopen. Zoekend naar schildpadden, vertelt het Belgisch meisje. Stiekem vraag ik mij dan weer af of zij nu de schildpadden zoeken of dat de schildpadden, na het zien van "rode lichtjes" het strand op rennen. Als ik mij even verzet in de geest van de schildpad, en na twee jaar eenzaam op zee, zou ik zo'n "Red light strand" wel heel aantrekkelijk vinden! Ik zou persoonlijk dan wel op elke kleur afkomen. Maar ja, ik ben geen schildpad natuurlijk.

Nadat we zeker een half uur hebben staan te zitten krijgen we een melding door. "Er zijn scildpadjes gevonden. Een eleboel". Het blijkt dat ondertussen wat eieren zijn uitgekomen en dat jonge schildpadjes zich een weg naar boven hebben gegraven. Eenmaal boven op het strand kijken ze in het rond en denken dan ; heh? Geen mamma" "dan maar even lekker zwemmen" en beginnen te sprinten naar het water.
Het zijn een heleboel kleintjes van een centimeter of vier. De mensen met de rode lampjes pakken ze behoedzaam op en zetten ze bijna aan de waterkant op het zand zodat ze nog even moeten lopen en dus kunnen "proeven" aan het zand dat ze over 25 jaar weer zouden moeten herkennen als hun "vaderstrand". Eenmaal in het water begint voor hen de grote reis om de wereld of .........worden stuk voor stuk opgegeten door enge zeebeesten. Want, zo verteld het Belgisch meisje, van de duizend overleven er maar 3 of 4. En Dát wist ze niet helemaal zeker. Ik zag de twijfel in haar Belgisch gezichtje toen zij moest kiezen tussen 3 of 4.
Terwijl de rode lichtjes mensen de kleine beestjes verzamelen en in het water gooien roept er iemand dat we "back" moeten. "Back, back"! Hij bedoelt dat wij terug moeten lopen omdat er een echte grote schildpad het strand op komt wandelen. Dat heeft hij gezien met zijn rode lichtje natuurlijk. Wij zien het natuurlijk niet omdat het nog steeds aardedonker is. 
Om je een voorstelling te geven hoe donker aardedonker is moet je je voorstellen dat ik telkens moet vragen " Emmy, ben jij het" nadat ik weer iemand van achter, met twee armen, "rijkelijk" omhels. Als ik daarmee stop, na 3 keer een vuist in mijn gezicht te hebben gehad, begrijp je dus hoe donker "aardedonker" is! Mijn ogen kunnen er niet echt aan wennen!
"Wij moeten eel even wachten" zegt het Belgische meisje. Het schijnt dat de schildpad eerst een kuil gaat graven om haar eieren in te dumpen, dan goed ervoor gaat zitten, met haar kont boven het gat, en dan in een soort van trance raakt. Vanaf dat moment zou de schildpad niets meer in de gaten hebben van wat er rond om haar heen gebeurt en is de tijd gekomen dat wij kunnen gaan kijken. Als het dan zover is mogen wij dichterbij komen en zien bij het licht van een rood lampje de achterkant van de schildpad. Af en toe zie je haar persen en vallen er een paar eieren uit een soort van slurfje in een zandgat. Om en om mogen er groepjes mensen kijken en ondertussen is er ook een team van de plaatselijke schildpaddenredorganisatie aangekomen die het beest opmeten en kijken of zij al gechipt is. Na een paar minuten roepen zij dat het beestje 75 cm lang is en 73 cm breed. Ze graven nog wat om haar heen in het zand waar ze ligt te eieren maar vinden geen chip. Dus dit moet een nieuw exemplaar zijn van minimaal 25 jaar oud. Dit is precies, voor deze schildpadden dan, te berekenen met de volgende formule: LxB/GE. 75 cm x 73 cm / 219 eieren die ze gelegd heeft. Kom je precies op 25 jaar uit. Dus eigenlijk is ze vandaag ook nog jarig!
Na ongeveer een half uur van eieren leggen begint ze het nest dicht te gooien met zand. Heel behendig met haar vinnen schept ze het zand zodanig over de plek dat niemand meer kan zien dat er een nest gegraven was. De plaatselijke schildpaddenredorganisatie steekt er een stok in het zand zodat zij het nest later kunnen terugvinden. Na dit inspannende werk draait zij zich om en loopt, sneller dan je zou denken, naar de branding waar zij wacht op de schildpad die langzaam naar het water loopt waarin zij verdwijnt in de nacht. Toch door een beetje emotie overmand van dit aangrijpend wonder der natuur grijp ik Emmy innig vast en kus haar in haar nek. Meteen voel ik weer een vuist in mijn gezicht! Shit...., weer de verkeerde! Mijn ogen kunnen er maar niet aan wennen!

Na deze aanschouwing van deze wonderen der natuur gaan wij weer terug naar de bus. Weer achter het Belgisch meisje aanlopend die met het rode lampje voorop loopt. Eenmaal in de bus rijden wij weer de duisternis in waar halverwege de verlichting van de bus weer aan gaat. Terug naar de wereld waar ik Emmy eindelijk weer kan zien en voelen. Terug naar een wereld waar ik niet steeds geslagen wordt! Tenminste. Als ik Emmy vertel dat ik haar al zeker 3 keer "gezocht" heb en innig omhelst heb, voel ik weer iets op mijn oog.

"Nog een ele fijne vakantie en eel veel plezier nog" horen we het Belgisch meisje nog zeggen als wij de bus weer verlaten en het hotel inlopen na een donker avontuur op het strand. 
In het hotel zijn ze nog volop bezig met "karaoke" als wij de binnenplaats weer oplopen. Iedereen die het wil mag hier een liedje uitzoeken om het dan, zuiver of niet, te zingen voor een groot publiek. De meeste kinderen liggen al in bed.
Ik voel mij hiertoe niet echt aangetrokken. Ik kan mij zo nu niet vertonen. Er zit bij mij nu nog maar 1 wijsje in mijn hoofd dat niet meer weg wil. "Twee ogen zo blauw, twee ogen zo blauw!" Yep, één van die meisjes en eentje van jou! "Twee ogen zo blauw"!
Ik wil alleen nog maar naar bed. Mijn ogen hoef ik niet meer dicht te doen. Want mijn wereld is nog steeds een beetje "aardedonker"!