Another day in paradise.

Het is zes uur in de morgen als ik klaarsta met onze handdoeken, achter de lijn aan de ingang van het zwembad. Wachtend op het signaal van de zwembadbeheerder om op de ligweide te mogen om je handdoeken op een ligbed te leggen om die te confisqueren voor de hele dag. Als de handdoeken dan liggen kun je weer terug je bed in om na uren weer terug te komen en je "prooi" van de ochtend op te eisen. Ik ben er klaar voor om voor de beste plek te vechten.

Om half zeven pak ik er maar even een stoel bij omdat ik nog steeds alleen sta en het signaal nog steeds niet gegeven is. Wel zijn er al een paar andere gasten over de ligweide gelopen en die hebben hun handdoek op een ligbed neergelegd. Ik denk dat zij ook nog even wachten op het beginsignaal. Om zeven uur is het halve hotel al langsgelopen en die hebben hun handdoeken ook maar vast ergens neergelegd omdat het signaal nog steeds niet gegeven is.

Ik blijf geduldig wachten want ik weet van al die filmpjes op youtube dat het altijd een heel gevecht is waar je nu eenmaal doorheen moet. Het hoort erbij als je in zo'n all inclusive hotel zit en ik wil de beste plek veroveren. Al ik dan om negen uur een heleboel handdoeken zie liggen op een heleboel ligbedden ga ik toch maar eens even naar de balie van het hotel om opheldering te vragen. Ik ben niet voor niets zo vroeg opgestaan toch?
Aan de balie verteld een heel klein meisje van achteronder de balie dat dat vandaag niet doorgaat omdat de meneer van het signaal vrij heeft en zijn fluit ook heeft meegenomen naar huis. Vandaag dus geen strijdtonelen waar gasten moeten vechten om een plek. Vandaag kun je gewoon de ligweide op, zoekt naar een leuke plek en legt daar je handdoek neer. Geen geruzie en gedoe. "Staat ook op het nieuwsberichtenbord in de lobby mister", roept zij van achteronder de balie. Ik wil haar nog boos aankijken maar........ Het heeft geen zin. Zij ziet het toch niet. Ppff, ben ik daar zo vroeg voor opgestaan dan? Tja, ik moest wel want mijn vrouw had dat ergens gezien in de reisfolder dat dat hier ook zo ging en nu moest ik dus vroeg opstaan en handdoekje leggen. Vanuit de balie ga ik terug naar de ligweide om dan ook maar 2 ligbedden te zoeken. Na de ligweide twee maal rond te zijn gelopen met de handdoeken over mijn arm, is er geen ligbed meer te vinden waar géén handdoek op ligt. Wel een heleboel Italianen waarvan er één naar mij wenkt en gebarend roept; "excusie, doé cola tik porfafor". " Excusie di liklik mio bibsos. É tuti di piazza de Milano niet" antwoord ik hem terug. Oftewel, "je zit hier niet op een Romeins pleintje, raar mannetje". Ik geef het op en ga terug naar onze kamer, kleed mij weer uit en duik op het bed om dan nog maar even te slapen. 

"Wakker worden lieverd" klinkt het in mijn linker oor. "Weet je wel hoe laat het al is? We gaan opstaan, ontbijten en dan wat doen."  Meer dan "ja schat" kan ik niet meer uitbrengen. Ik denk dat ik raar gedroomd heb zeg ik haar terwijl ik 2 badhanddoeken onder mijn kussen vandaan haal waarvan ik niet weet hoe die daar gekomen zijn. Ik sta dus maar op en kleedt mij aan.

Als we het ontbijt achter onze kiezen hebben beslissen we dat wij over het strand naar de pier gaan lopen in Santa Maria en van daaruit over de weg weer terug naar het hotel. Een leuk uitje om de dag te beginnen waarna we vanmiddag weer lekker een ligbed kunnen gaan zoeken om weer te genieten van het zwembad. De pier is ongeveer zo'n 2 km verwijderd van ons beginpunt dat achter het hotel ligt en het lijkt wel te doen in een half uurtje. Ik zie er echt naar uit. Ik heb er zin in! Echter, als je met je blote voeten in het strandzand loopt voel je pas hoe moeizaam het is om vooruit te komen. Misschien niet voor iedereen want ik zie sportieve Kaapverdianen trimmend voorbij lopen. Lachend en wel. Voor mij dus wel. Alsof elke stap voelt als een halve werkdag ploeter ik voort op weg naar die pier die maar niet dichterbij wil komen.

Na een hoop zweet, zwoegen en het zetten van stappen in het zand, bereiken we de pier na 2,5 uur. Eenmaal weer terug op het harde asfalt voelt het als een verlossing van een dag met zware slavenarbeid. De slaaf van mijn eigen willen! Of de slaaf van mijn vrouw? Omdat zij zo nodig over het strand moest terwijl een taxi hier maar drie Euro kost om je in nog geen 4 minuten van het hotel naar de pier in Santa Maria te brengen. "Het is vakantie en dus moet je zelf dingen ondernemen" zegt zij. Het avontuur, het ontdekken! Het enige dat ik ontdek is dat ik na de tocht door de strandwoestijn kapot ben. "Ik ben toch geen kameel" denk ik als ik de zware rugzak met een dik boek, 4 Libelles en 2 flessen water van 1,5 liter per stuk weer goed over mijn schouders hang. Je kunt het maar beter bij je hebben in geval je "strand"! Maar goed, ik laat mij natuurlijk niet kennen en zeg tegen Emmy dat het wel een leuke wandeling was. Maar dan zo van; "shat....., t ..., was......, best......., een....., leu...ke...., wan...de...ling....ho...or! Het zweet dat, vermengt met het zout uit het zwembad, uit mijn poriën gutste liet al witte plekken na op de stenen toen ik verder strompelde de pier op. "Moeten we echt vaker doen" zei ze nog. Het enige dat ik nog uitbrengen kon was " ja.......ehhh.....at".

Even zitten op een bankje om uit te rusten en de schoenen aan te doen is hier geen optie. Als vliegen duiken de Kaapverdianen op je af. Ze weten dat je toerist bent omdat je zo'n bandje om je arm hebt, van het resort, die je niet meer af kunt krijgen zolang je met vakantie bent en dus proberen ze je te paaien om maar iets van ze te kopen. "Where you come from?" "Oohh, Hollanda!" "What is your name?" Opeens heeft iedereen wel een broer of zwager in Amsterdam wonen. "Nice country, good people". Het is een gevecht om de gesprekken af te breken zodat wij weer verder kunnen gaan met onze wandeling. Zij zijn dit gewend om elke toerist aan te spreken. Voor hun is het een soort van overleven omdat ook hier nog veel armoede is. En ondanks dat ik best wel respect voor deze mensen heb, heb ik er een pesthekel aan als ze zich op deze manier in mijn vakantie mengen. Het doet mij denken aan India waar ik in de jaren 80 van de vorige eeuw eens was voor mijn werk. Als ik daar een voet aan wal zette, stonden er meteen een stuk of 10 kinderen om je heen die allemaal we iets wilde verkopen of gewoon liepen te bedelen. Niet van je af te schudden! Pas als je weer ergens naar binnen ging bleven zij buiten staan. Maar ja, je moest ook weer ergens naar buiten en terug aan boord! En dan stonden er weer een paar klaar om zich op te dringen met armbandjes en zelfgemaakte rotzooi. Soms stonden er ook vrouwen. Maar die verkochten weer iets anders. Hier zou het voor vrouwen wat makkelijker moeten zijn. Zij kunnen hun waar uitstallen op hun "bijzettafeltje" en gewoon de stad blijven rondlopen. Een voordeel is dat, hoe ouder de vrouw, hoe meer ze kan uitstallen om te verkopen. Maar vrouwen zie je hier in Kaapverdië dus niet die zich opdringen aan mij, RUUF, de toerist. Oké, eentje dan. Maar die loopt naast mij. Maar hoe dan ook. Het blijft vervelend.

De reisleidster had iedereen al gewaarschuwd bij aankomst dat, als je buiten komt, ze je vanzelf wel weten te vinden en bij de hand meenemen naar hun winkeltje waar ze graag willen dat je iets koopt. Natuurlijk, dacht ik toen ik dat hoorde. Daar trap ik dus niet in. Ik ken dat soort praktijken nog wel.  Ik ben op mijn hoede en ken die "papenheimers" wel. Nou, de Kaapverdianen ken ik dus nog niet zo goed zou blijken!

Als we ons eindelijk hebben kunnen losrukken van hordes Kaapverdianen lopen we rustig over een soort van boulevard terug richting ons hotel. Vlak voor een eetgelegenheid staat en een vriendelijke jongeman die ons gedag zegt en vraagt of wij hier voor de eerste keer zijn. Natuurlijk kun je niet weigeren om te antwoorden en voor we het weten krijgen we een soort van geschiedenisles van hem over Kaap Verdië, alle 10 de eilanden en de bevolking. Om dit te laten zien neemt hij ons een stukje mee naar een groot bord waar alle eilanden op staan getekent. Ondertussen geeft hij ons een kortingsbon voor de disco van morgen. "Kom" zegt hij, "ik zal even laten zien waar de disco is". En zo lopen we de hoek om naar een gelegenheid waar morgen de disco zou zijn. Voor 20 Euro zouden we naar binnen mogen en dan kost elke consumptie maar 1 Euro als we dit ticket zouden laten zien. De helft voor de artiesten en de andere helft voor "zielige kinderen" vertelt hij maar hij ziet ook in dat onze leeftijd al iets voorbij de disco behoefte ligt. Niet erg want,  en met een handige manoeuvre maakt hij een beweging waardoor wij ons moeten omdraaien en, we kijken meteen tegen het winkeltje van zijn familie. Toevallig! 
Zonder het te beseffen zijn we dus inderdaad bij de hand genomen en meegenomen naar zijn winkeltje! Hier moeten we dus even kijken en hij vertelt weer alles over de handelswaar en over zijn familie die deels ook uit Afrika komt. Omdat wij "respect" voor hem hebben zoals hij het heel theatraal brengt, en hem aangehoord hebben toen hij ons aansprak zonder door te lopen, krijgt Emmy een schelpenketting van hem. Als een geschenk voor het respect en volgens een of andere Afrikaanse traditie. Dan maakt hij een andere pot open en haalt daar een muntstuk uit. Eén Escudo! De muntsoort van hier en een geschenk aan mij. "Because the man is the bank" en het is een geschenk dat dit zijn kop koffie is die hij aanbiedt aan mij. Want, dat zou ik ook gedaan hebben als hij in Hollanda zou komen. Nou, dacht het niet dus maar ja, hij mag dat denken. Nou, daar sta je dan. Letterlijk en figuurlijk in het geplande web van een slimme zwarte spin gelopen. 
En nu verwacht hij natuurlijk dat wij iets van hem kopen en kijkt ons ook heel verlangend aan. Hij laat zien wat er allemaal is en wat de betekenissen zijn van deze maskers, armbandjes, kettingtjes, houten schildpadjes. Het een nog mooier dan het ander zoals hij enthousiast vertelt. En, "all handmade"! Omdat alle schildpadjes wel heel identiek zijn geloof ik hem ook meteen op zijn woord.
Ik denk bij mijzelf "toch goed gedaan jochie" en neem mij voor om hem toch teleur te stellen.
Wij willen natuurlijk best wat van hem kopen maar ik vertel hem dat wij alleen maar aan de wandel zijn. En toevallig hebben we niet eens geld bij ons dus we kunnen ook niets kopen. Hij kijkt een beetje beteuterd en ik zie aan zijn gezicht dat hij nu al een beetje spijt heeft van het schelpenkettinkje en het geldstuk. Terugvragen is voor hem geen optie dus dringt hij aan dat wij terug komen. Kijk. Was hij nu een vrouw geweest had hij mee kunnen lopen naar een pinautomaat! "I will make special price for you" Ik geef hem glimlachend een hand en beloof dat wij later in de week weer voorbij zullen komen. En die "special price", die zal best heel speciaal zijn. Maar ach ja, Kaap Verdië heeft als symbool de schildpad die hier aan het uitsterven is en die hun nesten op de eilanden hebben waar iedereen hier trots op is! (Hhmm...., klinkt een beetje verkeerd nu ik het teruglees). Maar goed.  Een houten "hand made" schildpadje als souvenir kan altijd nog wel op de piano staan. Ik zou alleen nog niet weten welke de mooiste dan is bij zoveel keus!

Als wij afscheid nemen van Bye, zo heeft hij zich voorgesteld aan ons in het begin van zijn "web", geef ik Emmy een hand. Hand in hand wandellen wij rustig verder over de boulevard. Emmy houdt met haar vrije hand het schelpen kettingtje vast en ik steek mijn andere hand in mijn broekzak en voel de Kaapverdiaanse geldbriefjes én een muntstukje die dan veilig door mijn hand knisperren. Ik glimlach! Wie heeft hier nu verdiend?
Wij draaien ons nog een keer om en roepen; Bye bye, Bye!

Op onze verdere weg valt het mij op dat niemand ons meer aanspreekt. Zou Bye iedereen langs de route al snel gebeld hebben en gewaarschuwd hebben voor deze valutaloze vakantiegangers? Wel geniet ik onderweg van een "distant drumm" die ik al hoor sinds wij afscheid hebben genomen van Bye. Een trommel die heel ritmisch klinkt en zijn geluid over de boulevard laat klinken. Net als of het ritme iets wil zeggen. Afrikaanse Cultuur, denk ik dan.