Een onverwachte planning.

Binnen een bedrijf moet je er voor zorgen dat alles perfect werkt en dat alle radartjes, die het bedrijf in beweging houden, zodanig met elkaar samenwerken dat continuïteit gegarandeerd blijft. Natuurlijk moet je als bedrijfsleiding vooruit blijven kijken. Je moet weten wanneer er mensen op vakantie gaan en moet er dan voor zorgen dat die mensen vervangen worden door tijdelijke radartjes. Krijg je dit voor elkaar, blijft het bedrijfsproces gegarandeerd en ben je een gezond bedrijf. Daarom is het ook zo belangrijk dat werknemers op tijd aangeven wanneer ze op vakantie willen. Besluit er iemand om plotsklaps het bijltje erbij neer te leggen en meteen op vakantie te gaan, kan dit tot problemen leiden en kan het hele bedrijf op zijn gat komen te liggen. Eén radartje dat zo belangrijk kan zijn binnen het hele systeem!

En dát mocht ik gisteren ook ervaren. Een plotselinge vakantie die opgenomen wordt. In mijn geval waren het een paar spiertjes die "even" geen zin meer hadden en zomaar dachten dat zij op vakantie konden gaan. En dit zonder vooraankondiging! En vooral als deze spieren nou nét aan het einde zitten van mijn voedselketen heeft dit meteen een desastreus effect op de complete bedrijfsvoering van alles wat ervóór plaats zou moeten vinden.
Door deze plotselinge vakantie ligt ineens mijn hele bedrijf stil. Mijn hele lust en mijn leven. Nou, stil? Door het vakantieplezier van die spieren staat er een deur open waar, hoe zal ik het netjes zeggen, "geen tocht meer naar binnen toe komt". Niks heeft meer zin. Eten niet, drinken niet en zelfs ik heb geen zin meer. Geveld door een paar spieren!
Het gevolg is dat er geen tijd doorgebracht kan worden aan het zwembad, geen geobserveer van mensen die aan mijn zonnebril voorbij gaan en het niet kunnen genieten van het gratis eten en drinken! Mijn hele "all incusive" staat even op zijn kop!
Na een dag van heen en weer lopen tussen mijn bed en, voor dat moment mijn grootste vriend, een witte aardewerken pot, hoop ik toch ten zeerste dat de vakantie van die spiertjes helemaal in het water valt! Het kan niet zo zijn dat als het "baasje" vakantie heeft je zomaar zelf beslissingen gaat nemen. Ik neem mij dan ook voor dat als ze weer terug zijn, ik die schijt spieren de komende maand flink laat overwerken! Omdat het niet anders kan zal ik een beroep moeten doen op een "stand by" medewerker. Meneer "Imo Dium". Maar bij deze buitenlandse medewerker duurt het altijd even voordat hij ingewerkt is en hij denkt dat de deur na de eindcontrole altijd een beetje open moet blijven staan. Ik snap dat ook wel. In zijn cultuur hangt er meestal alleen maar een rieten gordijn voor. Maar goed, ik geef hem toch een kans. Het is altijd vervelend zo'n tijdelijke kracht maar je moet toch iets. 

Aan het einde van de tweede dag heb ik het idee dat Imo toch zijn best doet. Op halve kracht werkt het allemaal weer een beetje waardoor de voedselketen ook weer langzaam begint te werken. Nou ja, werken! De producten sijpelen maar wat naar buiten. De eindcontrole heeft nog niet de volledige controle terug. Het voelt nog steeds ontregeld en een geplande "productaflevering" kan ik nog steeds niet zelf plannen. Vervelend is nu wel dat ik 2 dagen niet heb kunnen genieten van mijn all inclusive vakantie. Maar, daar zal ik toch iets mee moeten doen dan. Tenslotte heeft mij dat "alles voor niks" toch een heleboel geld gekost.

Als ik bij de balie van de receptie kom zie ik weer eens niemand staan. "Ik weet dat je er bent klein meisje, en nu ik je nodig heb ga je verstoppertje spelen? Klein meisje, waar ben je nou?” Misschien dat ik het iets te hard geroepen heb maar na de tweede keer, waarop ik iets meer bozigheid in mijn stem heb gelegd, ging er een deur open en komt er een boomgrote, gitzwarte Kaapverdiaanse verschijning binnen. Gespierd tot aan zijn wenkbrauwen, die trouwens een boosaardige houding aannemen, en schouders met armen eraan die lijken op scheepstrossen van een 17e eeuwse donkerbruin mahoniehout Portugees slagschip met 40 kanonnen die vanuit de midscheeps gericht zijn op stuur- en bakboordzijde, waarbij de aan stuurboordzijde geplaatste kanonnen gevechtsbereid uit de schutterspoorten steken, en het zeilschip uitgerust is met zwarte uitgevouwen zeilen die bol in de wind staan. Imposant, gevaarlijk en "op stoom" als hij zich voorover op de balie naar mij toe buigt en met een donkerbruine zware stem vraagt; "can I help you sirtje?" Ik wordt gedwongen om ver omhoog te kijken waar ik zijn grote groene ogen zie die mij aankijken met een blik die ik niet echt goed kan thuisbrengen. "Yes, you can" antwoord ik hem, totaal niet bevreesd door zijn imposante mannetjesgedrag.
Ik vertel hem dat ik nu 2 dagen ziek ben geweest en dat ik niet heb kunnen genieten van de gastvrijheid en de gratis producten die hier 24/7 genuttigd kunnen worden. Ik heb dus twee dagen "verlies" geleden en wil graag compensatie daarvoor. "Ik wil geld zien" roep ik bozig. Per slot van rekening heb ik daar wel recht op vind ik, denk ik, toch? En anders bel ik gewoon Rob Geus op. Die komt dan wel even mijn vakantie redden. Ik zal dan meteen vragen of hij John Williams ook meeneemt. Die is ongeveer net zo ....eehh...... groot als deze baliemeneer.
"No mister", "you don't understand" vertelt hij mij. "Everything here is all inclusive en dus for free". Daarna legt hij mij uit dat je iets dat gratis is niet kan compenseren met geld. Hoe kun je geld teruggeven voor iets dat niks kost? "We can't pay you back for something that you didn't pay for". Dit zeggend met zijn wijsvinger, die op zich al lijkt op een jonge eikenboom, omhoog wijst en die dan langs mijn ogen "dreigend" heen en weer laat bewegen. Eigenlijk heeft hij natuurlijk een punt en ik heb daar ook niks tegenin te brengen hoewel ik dat wel zou willen. Ik kan natuurlijk kwaad worden maar doe het maar niet. En niet dat ik hem niet kan hebben hoor. Nee, ik lust hem rauw. Maar ja, geeft weinig voldoening als het er meteen weer uitkomt. Ik kan mij gelukkig dus inhouden! Ik berg mijn telefoon op, waar ik de privé nummers van Geus en Williams al in de aanslag had, als een stoere cowboy die zijn colt weer terugdoet in zijn holster na een gewonnen duel.
 
Ik heb weinig zin om met hem te gaan discussiëren over dit ongenoegen. "I will write a postcard to your manager" dreig ik hem nog. "Don't forget the stamp" antwoord hij nog. Eigenlijk verlang ik nu naar dat kleine meisje van achteronder de balie. Bij haar zou ik natuurlijk wel het nodige overwicht hebben gehad en veel geld hebben teruggekregen. Maar ja. Wrong time at the right place! Ze is er niet. Zeker vrij vandaag!
Als ik nogmaals naar die héle grote meneer kijk zie ik dat aan één kant zijn broek naar beneden getrokken wordt alsof er iemand zacht aan staat te trekken. Terwijl ik dat zie hoor ik van achteronder de balie een zacht lief meisjesstemmetje. "Obrigada manîno. Well done, well done". Wat zoveel betekent als; "dank je jochie. Goed gedaan". Hij kijkt naar beneden en ik zie hem lachend knipogen.

Als ik mij omdraai en weer naar onze kamer wil lopen, voel ik ineens ook de laatste spier terugkeren van zijn vakantie. "Plop" voel ik en daarna "urderplop" en het voelt alsof alle werknemers weer terug op hun plek zijn, het bedrijf weer compleet is en langzaam weer begint te functioneren.
Met de ontbrekende radartjes weer op zijn plek kan het bedrijfsproces van mijn voedselketen weer helemaal op gang komen en kunnen er weer "gewone" pakketjes afgeleverd worden die via de eindcontrole worden afgeleverd om daarna een onbestemde reis te beginnen die buiten mijn bedrijfsproces ligt. Dit alles met weer een gepland schema. Zoals ik dat gewend ben.