Dag tocht.

Eenzaam en alleen op een eiland in de atlantische oceaan. Verstoken van alle slechte dingen die in de wereld gebeuren. Geen Kim Yung Un die een raketje afschiet, geen D. Trump die dit eiland bestookt met twittertweets. Geen last van alles dat zich afspeelt buiten dit eiland. Rust!
Dat denken wij dus totdat de keiharde werkelijkheid hier ook doordringt bij de gasten die all inclusive genieten. Zo horen wij vandaag binnen een uur de angstaanjagende nieuwsfeiten die zich hier hemelsbreed een paar kilometer, en zelfs een paar meter, van ons vandaan afspelen.
08.00 uur: twee negroïde uitziende mannen hebben in de haven van Santa Maria een rubberboot opgeblazen! 08.27 uur: op het vliegveld is een vliegtuig de lucht ingevlogen! Precies volgens planning zoals wij later horen van diegenen die daarvoor de verantwoordelijkheid opeisen! 08.45: in het restaurant van ons hotel is de staat van beleg afgekondigt omdat de kok geen pindakaas meer wil serveren en het personeel staakt met zwartwerken omdat hun inkomen niet meer uitkomt! 
Nou, daar zit je dan in je hotel, ver van de bewoonde wereld waar alle ellende zich veilig afspeelt achter het glas van de vertrouwde flatscreen die bij iedereen thuis een dominante plaats in de woonkamer inneemt. Met angst en beven zie ik op tegen de komende dag!

En deze dag begint om 09.00 uur als een busje met een meisje uit Wolvega ons komt ophalen voor de tocht der tochten. Een dagtocht! Over het eiland. Wij hebben, net als zoveel gasten, deze tocht geboekt omdat wij toch iets van het eiland willen zien. Cultuur willen proeven en snuiven en genieten van al het moois dat er buiten het hotel te zien is. Hoopvol stappen wij dus in de bus en leggen ons leven in handen van het meisje uit Wolvega.
De eerste stop wordt gemaakt op een klein pleintje. Als ik naar buiten kijk zie ik eigenlijk niet veel dat bewonderenswaardig is. Het meisje uit Wolvega dus wel. "Als je van hier uit naar die berg kijkt, zie je de beroemde leeuw". Een berg die zou moeten lijken op een liggende leeuw die schijnbaar alleen vanuit dit plekje te zien is. "Je ziet zijn voorpoten die in de zee liggen, daarboven zijn neus en de rest zijn z'n manen". Als een geoefend toerist begint iedereen meteen foto's te maken van een hoop stenen die in de zee ligt. Ik natuurlijk ook. Ik moet wel anders kan ik het thuis niet meer navertellen als ik iedereen mijn foto's laat zien. "Als je alcohol op hebt zie je de leeuw nóg beter" vermeldt het Wolvegeriaanse meisje er nog bij. En ik moet zeggen dat ik dat meteen geloof. Maar goed. Het blijft een bezienswaardigheid die in deze dagtocht moet zitten. Zo niet, wordt het eerder een dagdeeltocht denk ik. Met wel 3 digitale fotorolletjes volgeschoten te hebben stappen we weer de bus in om het volgende dorpje weer een tussenstop te maken. Een vissersdorpje! 

Als de bus wordt neergezet zien we niet meer dan uitgewoonde huisjes en een "fontanario". Dit blijkt een bron te zijn waar de lokale mensen hun water vandaan halen. Het staat er ook vol met mensen en kruiwagens waar ze de jerrycans gevuld met water in meenemen naar hun huizen. Het meisje uit Wolvega maakt ons erop attent dat dit natuurlijk wel een speciale attractie is dus......, foto's maken. Zeker omdat dit water niet te drinken is! "Voor ons dus niet" zegt ze. De lokalen zijn eraan gewend en doen er dan ook alles mee. Koken, wassen, drinken........ Omdat dit busje iedere dag komt met toeristen staat de lokale bevolking ons ook al op te wachten. Met allerlei kralen en schelpjes die wij "moeten" kopen. Als vliegen, die op een bepaald soort product afkomen, staan ze om je heen, dringen zich op en zijn niet van je af te slaan. "Je kunt ze het beste negeren" zegt ons meisje uit Wolvega maar dit lukt echt niet. Terwijl wij een wandeling maken door het dorp, of eigenlijk maar door 2 straten, staat meisje Wolvega ineens stil achter een toonbank waar zij bekertjes uitdeelt. "Heerlijk" denk ik. Eindelijk een verfrissing. Want warm is het best wel! Terwijl ik hoop op een beetje water of frisdrank begint zij een praatje over de plaatselijke brouwsels. Wijnen, likeuren en sterke drank die wel een percentage van 40% halen. Nou, ik heb nog geen druppel ontbeten en sla deze ronde ook maar even over. Ik heb nog geen honger.
Ondertussen vertelt zij dat al dit lekkers in "deze" winkel te koop is. Dit, terwijl de eigenaar van het zaakje de "productvliegen" wegjaagt! Na de drankdemonstratie schuift iedereen het zaakje in waar natuurlijk alle prularia te koop is dat buiten ook met ons meeloopt. Iedereen koopt hier dus wat en wij kopen hier een schildpadje. Niet omdat het kan, maar omdat........, wij er gewoon eentje willen hebben. Nadat miss Wolvega haar commissie afgerekend heeft, stiekem vermoedt ik dat dus, lopen wij de straat uit, meteen weer omgeven door het lokale ondernemerschap die zich weer opnieuw opdringen aan ons. Op het pleintje in de haventje mogen we even naar de bootjes kijken. Er liggen er maar een paar in de haven. Verlaten van al dat ook maar visser genoemd kan worden. "Alle vissers zitten in hun bootje ver op zee" roept miss Wolvega terwijl ze spontaan een "vriendin" aantreft op het pleintje. "Mijn vriendin is ook hier en zij heeft iets speciaals. Een soort van hapklare brok die zij iedere morgen opnieuw maakt". "Natuurlijk wil zij het u laten proeven" verkoopt ons volleerd Wolvega's verkoopstertje het aan de groep. "Voor 1 Euro kunt u bij haar zo'n hapklare brok kopen". Natuurlijk zijn er altijd wel weer toeristen die deze kans niet aan zich voorbij laten gaan en zijn graag bereidt om weer een Euro uit de zak te toveren. Gelukkig heeft het "vriendinnetje" een hele voorraad bij zich. Ik bedoel, je zult er maar niet op rekenen dat een bende toeristen je zomaar tegen het lijf loopt. Ondertussen heb ik alweer een paar zwartwerkers weg proberen te sturen. Het is echt op het irritante af dat ze je daar laten rondlopen zonder vliegenmepper! 
Als we eindelijk weer in de bus zitten en de opdringerige zwarte verkopers uit de bus hebben weten te houden met onze voeten tegen de deur aan, rijden we weer het dorpje uit op weg naar "het natuurverschijnsel" dat wereldberoemd schijnt te zijn op dit eiland en alleen goed te zien als de zon in de juiste stand staat. En dat voor maar 3 Eurootjes per persoon die nu net niet in deze dagtocht is inbegrepen. "Het blauwe oog".

Het blauwe oog moet uitgelegd worden als zijnde de zon die in een grot schijnt waar water in staat. Doordat de bodem van deze grot een bepaalde gloed en vorm heeft ziet het heldere water eruit als een iris of "blauw oog". Met 6 mensen tegelijk mag je het trapje af om over de rand te kijken. Schijnt de zon goed, dan zie je het effect. Ik moet zeggen dat het er wel leuk uitziet maar daar heb je het dan ook wel mee gehad. Het is niet een fenomeen waarvoor ik speciaal hier heen zou komen. Maar goed, de dagtocht moet toch gevuld worden. Vrouwtje Wolvega heeft hier verder weer niet veel over verteld. "Om 11 uur weer bij de bus" waren haar woorden na de kassa. Natuurlijk is er bij dit gebeuren ook weer een winkel waar je de nodige souvenirs kunt kopen maar, ik denk dat er geen plek meer is op de piano voor nog meer schildpadjes. Deze slaan we vandaag maar even over. Om kwart over 11 zitten we weer in de bus en gaan op weg naar......., niet schrikken van opwinding......, de "Fata Morgana" van het eiland waar je midden in de woestenij, heel ver weg, door de hitte een beeld krijgt voorgeschoteld waarbij het lijkt alsof het zand water is! Hetzelfde effect heb. Je in Nederland ook als je bij warm weer over een asfaltweg kijkt. Helaas is er geen winkeltje en loslopende verkopers dus na deze opwinding rijden we weer rustig verder. Ik begrijp van miss Friesland dat we gaan lunchen.

Voordat we aankomen in de hoofdstad van dit eiland krijgen we een tour die dwars door de sloppenwijk heen gaat. Een sloppenwijk die alleen maar bestaat uit huisjes die zijn samengesteld met het materiaal dat maar voorhanden was om iets te bouwen waar mensen in kunnen wonen zover je van wonen spreken kan. De mensen, en kinderen, zitten hier echt in de rotzooi zoals wij het in Nederland niet kennen. Een vuilstort bij ons zou hier nog paradijselijk zijn. Eigenlijk schaam ik mij als wij met de bus door deze ellende rijden met de flessen water aan onze lippen om onze dorst te lessen en de bewoners nu als bezienswaardigheid bekijken en waar wij ook nog voor betaald hebben. Redelijk snel ga je hier toch beseffen wat de luxe van een "all inclusive" teweeg brengt. Resorts waar flink voor betaald moet worden, de lokalen die hier, onderbetaald, mogen werken en uren maken die wij niet voor mogelijk houden. Van 07.00 uur 's morgens tot 23.00 uur in de avond. Dit voor iets meer dan het minimumloon van hier dat staat op 100 euro per maand! En dan vinden wij het ook nog irritant dat mensen, buiten het resort, zich opdringen en lopen te bedelen met rotzooi uit Senegal om maar iets te kunnen (bij)verdienen. De enige die hier geld verdienen zijn de touroperators. Ik schaam mij en voel mij gelijk verantwoordelijk omdat ik er ook nog een steentje aan bijdraag.
Als beloning mogen we dan ook nog een stukje door de hoofdstad heen lopen. Het is jammer dat je nu weer alleen maar een werkelijkheid ziet die ze proberen te maskeren. Het gevoel erbij is dubbel en mijn motivatie om te genieten van deze dagtocht zakt met de minuut!

Gelukkig staat er in de middag alleen nog maar de zoutmijn op het programma. Als we daar aankomen zijn er geen lokalen die iets te verkopen hebben en kunnen we dus eindelijk even vrij rondlopen. Op zich is de zoutmijn niet meer dan een oude krater van een vulkaan waar zout gewonnen werd en nog word. Het hoogtepunt is het meertje waar je in zwemmen kunt. Water met een zoutgehalte dat hoger zou zijn dan de Dode zee. Je blijft dus drijven! Wat een spektakel weer! Dat kan ik in het zwembad bij het hotel dus ook denk ik, maar er zijn genoeg mensen die het toch gaan proberen. Het zit bij de prijs in dus.....!

Wat mij tegenvalt, en misschien is dit door het hele verhaal wel te lezen, is dat er werkelijk niets speciaals te zien is buiten het resort. Eigenlijk alleen maar ellende en de drang van de lokalen om te overleven. Het eiland is dor, kaal en een grote woestenij. Precies zoals we het gezien hadden vanuit het vliegtuig toen we aankwamen. Dit uitstapjes is dan ook veel te duur vergeleken met wat je er voor terug krijgt. Buiten de schaamte, die deze dagtocht met zich mee heeft gebracht, hebben we minimale informatie gekregen van meisje Wolvega. Buiten dat ze steeds riep dat we ergens waren, de bus uitkonden, wanneer we weer in moesten stappen en dat de dagtrip weer afgelopen was, heeft zij zich niet echt ontpopt tot reisleidster waarvan je toch de verwachting mag hebben dat zij met heel veel nuttige en boeiende informatie aankomt. Jammer dat ze bij het uitstappen ook nog staat te wachten op een tip.
De enigste tip die ik haar kan geven: ga terug naar huis. Ga terug naar Wolvega en leer een reis te leiden! 

Na deze dag heb ik nog maar één verlangen. Ik wil naar huis! Mijn motivatie is weg en er blijft niets anders over dan het zwembad bij het hotel. Verplicht niets doen en wachten op de dag die ons weer naar het vertrouwde Nederland brengt. Het Nederland met haar eigen "all inclusive" waar je wel betalen moet voor alles wat je je maar kunt bedenken. Maar, dan heb je ook wat! Including..... Karnemelk en Bountys!