15 juli: Flippers met cappuccino.

Flippers met cappuccino.

Het was mij het weekje wel weer. Een drukke en stressvolle week. Iedereen maakt maar problemen, behalve ik dus, en ik mag alles maar zien op te lossen. Tja, werken op een Site in het verre (lees echt heeeel ver) buitenland geeft een hoop verantwoordelijkheid. Niet alleen naar, en voor mijzelf maar ook voor mijn opdrachtgever en alle mensen die onder ons en voor ons werken. Veiligheid, dat is wat ik probeer om in de hand te houden, is meer dan een 5 to 9 job. Slapeloze nachten heb ik er (soms) van. Het is niet makkelijk als je tussen partijen in staat en geen duidelijke aanwijzingen en bevoegdheden krijgt hoe te werken. Je will verantwoordelijk zijn (daar doe ik mijn werk voor), bent ook verantwoordelijk (wettelijk gezien)maar..... mag dan ook weer die verantwoordelijkheid niet nemen van de opdrachtgever. Een situatie die dag na dag vreemdere vormen aanneemt en discussies oplevert. “I love my job”! Toch? Maar het blijft werk.

Zo, eindelijk dus eens iets geschreven over mijn werk. Gewoon, dat ik het dus leuk vindt om te doen. Ik moet het gewoon ook positief blijven bekijken. En dat doe ik ook. Vooral als ik dan bij onze bouwplaatsportiermensen, onze Security officers die in hun gatehouse de ingang van de site bewaken, in de container zit waar je een geweldig uitzicht heb over de baai. En dan vooral als daar de dolfijnen met elkaar spelen en uit het water blijven springen. Het brengt mij terug naar mijn jeugd waar Flipper heel populair was. Nou, hier is het een machtig gezicht en een machtige ervaring als ze een show geven ver buiten het Dolfinarium. Harderwijk en Husavik schelen niet veel qua naam maar hier hebben ze wel een heeeeeel groot bassin om in te zwemmen en niet zoveel mensen om naar ze te kijken. Belangrijker is dat ik hiervoor niet eens entree hoef te betalen. En koffie........ die krijg ik gratis van de bouwplaatsportiermensen. Ik ben tenslotte de “grote baas” voor ze en die status bevalt mij natuurlijk wel. Iedereen vliegt voor me. Oké, niet onze subcontractor die altijd maar dwarsligt en loopt te mekkeren. Toch vraag ik mij na een half uurtje wel af of wij nu naar hun kijken of dat de dolfijnen naar ons kijken als ze steeds vrolijk uit het water springen. Met dit mooie weer is het gezicht over het meer heerlijk om daarna te kijken. Wat nog mooier is is als er toevallig een walvis uit het water springt. Ook spelend maar, we zien er maar 1. Juist op het moment dat ik dolfijnen wil fotograferen springt hij uit het bassin. Echt een Lucky shot. Het is dan ook mijn geluksdag vandaag denk ik dan maar. Ik kijk op mijn horloge en denk; yep, vrijdag de 15e. Klopt dus!

Na deze stressvolle dagen ben ik altijd weer even blij als ik naar huis kan. Gewoon om even lekker op de bank te springen (lees dit als gewoon rustig op de bank gaan zitten anders lijkt het iets heel anders. De Ruuf met cape en ADHD of zoiets). Maar, bank springen is niet altijd van lange duur omdat er deze weken zoveel georganiseerd word in ons dorp dat ik altijd wel weer een uitnodiging heb om ergens heen te gaan. Zo was er op maandag weer een concertje van een dochter van de eigenaar van ons kantoorpand. Zij studeert trekzak aan het conservatorium in Oslo en is deze zomermaanden terug in IJsland. Zij speelde maandag met een paar kornuiten experimentele IJslandse Folk muziek in de Kerk hier om de hoek. Ik moest hier natuurlijk naartoe en dat kan ik niet voorbij laten gaan. In dit geval gaan er veel vrienden van mij mee. Niels, Knutúr, Steinun, om er een paar te noemen, en Christin. Daarnaast nog een hoop mensen hoor. Anders zou de kerk niet echt vol zitten natuurlijk. Uiteindelijk is het experimentele van deze Folk muziek eigenlijk best wel mooi. Trekzak met vibrafoon en xylofoon en 1 vrouwtje dat zingt. En nog wel in het IJslands, Noors, Zweeds en Laplands. Ze zingt wat af maar ik versta het toch niet. Gelukkig fluistert Christin elke keer weer in mijn oor waar het over gaat. Zij verstaat, en spreekt, al die talen ook nog eens dus....... Jullie kennen Christin onderhand, ze blijft dus lullen. Maar goed, het is natuurlijk wel lief dat ze mij alles ook wil laten meebeleven en dat ze wil dat ik begrijp waar het over gaat.

Na het concert gaan we nog gezamenlijk naar het visrestaurant om iets te drinken. Klinkt heel logisch maar, de cappuccino is daar gewoon de beste van het dorp. Christin gaat niet mee. Zij gaat naar huis omdat zij maagkrampen heeft. Oké, dan kunnen wij vrienden onder elkaar nog even samen “rustig” koffie drinken. Ohhh.... wat schrijf ik nu weer slecht over een zo'n lief "Duits" meisje! Nee. Zo mag ik niet denken over haar. Zij doet zo haar best voor mij om mij zoveel mogelijk van IJsland te laten zien en te ervaren. En dat moet ik ook waarderen en heel eerlijk gezegd ben ik haar daar ook wel dankbaar voor. Zij kan er niks aan doen dat zij Duits is en ik zie haar eigenlijk meer als een IJslandse. Zij wil zelfs graag dat ik in het Húsavíks gemengde Kerkkoor kom zingen waar ook mannen in zingen. Yep, zij zingt daar ook! Ik heb haar al uitgelegd dat dat niet kan omdat ik geen IJslands kan zingen. Als ik dan een heel serieus en droevig lied moet zingen en ik lach mij de stuipen om mijn bovenlip........, dat ziet niet uit toch? Zij vind dat alles geen probleem. Gewoon fonetisch opschrijven wat ik moet zingen en noten lezen kan ik al. Zij ziet het probleem niet. Ik wel omdat ik het IJslands niet kan schrijven. Laat staan het fonetisch kan opschrijven. Iedereen begrijpt dus nu ook wel dat het buiten mijn werk ook nog wel eens stressig kan zijn.....! Ik moet maar van alles. Allemaal ook heel goed bedoeld. Daar ben ik mij wel zeker van. En natuurlijk is dit de mooiste tijd van het jaar. Mooi weer, lange dagen en een natuur om van te kwijlen. En van deze periode moet ik ook genieten door zoveel mogelijk te doen, te ervaren en overal heen te gaan. Daarnaast is iedereen ook nog eens vrolijk en lopen wij Húsavíkkers te zeuren op de toeristen die hier alleen maar voor drukte zorgen en onze plaatsen in de restaurants bezet houden.

Op woensdag wordt ik meegenomen naar het strand. Ik heb een stressige dag gehad en er zijn mensen die dat meekrijgen en ook merken. Soms gebeurd dat wel eens. Als ik thuis ben krijg ik een appje van Christin. “Ich bin mit 5 Minuten bei dir. Wir gehen mahl nach Strand. Frische Luft und dein Kopf lehrmachen“. „Und wen du nicht willst wird’s du festgebunden im Auto.“ Tja, ik weet hoe verkeerd dit weer klinkt……! Christin werkt voor onze klant en ik heb dus zakelijk ook nog veel, zeg maar dagelijks, contact met haar. Al is het dan wel zo dat ik haar “praten” via de email wél kan uitzetten...! Goed, zij krijgt wel mee als ik gestresst ben en ziet het als haar plicht om dan iets voor mij regelen of te organiseren. Ik weet natuurlijk meteen dat ik niks heb in te brengen tegen zo’n vrouwelijk Duits “bevel” dus trek ik mijn wandelschoenen maar weer aan en wacht geduldig af tot ze voorrijdt met haar Peugeotje waar ik dan instap en zij als een klein Nicky Laudatje mee naar het strand crost.

Op het strand is het ook weer genieten van de natuur. Het strand ligt aan de onderkant van een velswand en we zien tot onze verrassing dat er ook nog een een roedel mannelijke schapen rondloopt. Ik denk mannelijk omdat ze allemaal grote horens hebben en......, natuurlijk omdat Christin het zegt. Vogels die ons aanvallen omdat ze daar hun eieren en jongen hebben krijgen we op de koop toe. Ze duiken echt naar beneden en proberen je op de kop te pikken. We lopen dus langere tijd met onze handen in de lucht om de vliegfluiters van ons weg te houden. Andere toeristen die ons zien moeten vast gedacht hebben dat dit vast een IJslandse folklore is om met je handen in de lucht te lopen. Je hebt trollen en feeën dus dit zullen ook wel zulke schepselen zijn. Ik moet zeggen dat mijn hoofd wel weer een beetje leeg is na zo’n half uurtje op het strand. Op weg naar de auto lopen we tegen de wind in. De nogal harde wind voorkomt daardoor dat alle woorden van Christin richting mijn oren weggeblazen worden. Zoals gewoonlijk knik ik af en toe uit gewoonte en roep hard met de wind mee; “Ja sicher, du hast recht. Wie immer.” Af en toe kijkt ze mij dan verbaasd aan maar, dat zal de IJslandse cultuur dan wel zijn denk ik dan maar.

Na het strandverhaal stel ik dan maar voor om nog even cappuccino te gaan drinken. Dit voorstel wordt meteen aangenomen en we gaan weer op weg naar het visrestaurant. Ook hier kennen ze mij al als ik binnenkom en weten dan ook precies waarvoor ik kom. Vorige week hebben Christin en ik hier nog gegeten en ik denk dat ik de enigste klant ben die hier cappuccino drinkt. Tenminste, dat denk ik als de bedienster weer eens lachend naar mij kijkt met zo'n blik van....... Of…….., ze is gewoon blij om mij weer te zien. En dat kan ik mij natuurlijk ook heel goed voorstellen. Vandaag word ik echt weer eens verwend. Bij de cappuccino krijgen we ook nog een stuk warme chocoladetaart met slagroom. En als ik zeg slagroom! De slagroom die ik zo lekker vind. Die met weinig suiker net zoals in Duitsland. Naast ons zit een, zo te zien, Japanse familie. Stiekem met samengeknepen ogen kijkend naar onze cappuccino en chocoladetaart denk ik. Ik versta ze niet maar ze mompelen wel de hele tijd. Ik vraag mij af of ze mij, de Ruuf, misschien herkennen van foto's van landgenoten die ons hier al bezocht hebben. Hun landgenoten die hier naar Húsavík komen om de overgebleven walvissen te bekijken die zij thuis gezellig afschieten. Ik kijk ze strak aan en kan het dan niet laten om te zeggen "Safe the World. It's the only planet where the have chocolate". Ze kijken mij raar aan, Christin schiet in de lach en laat van schrik haar cappuccino vallen. Gelukkig komt de bedienster snel met een doek en kijkt mij aan. Maar nu alleen niet meer zo lief als voorheen. Ik wil nog sorry zeggen maar....... kan het niet in het IJslands. Niet eens in het fonetisch!

Weer een avond voorbij en weer even ertussenuit geweest. Ik bof maar dat ik hier zo geliefd ben en dat de mensen mij graag zien. Dit gevoel van “welkom bij ons” voel ik elke dag weer als ik, buiten het werk, mijzelf onder de mensen begeef. Ik ben nog steeds verbaasd hoe warm de mensen hier zijn en hoe ze open staan en o zo vriendelijk zijn. Voor mij tenminste! Mijn Duitse herder en gevolg, Doedel en de Chinees, zijn daarentegen niet zo geliefd en graag gezien. Maar begrijpelijk, het zijn dan ook Duitsers en zo gedragen zij zich ook! "Bei uns zuhause!"

Vrijdagavond. Ik zit weer thuis aan mijn keukentafel om mijn spannende verhalen weer op te schrijven en om daarna te gaan genieten van een heerlijk weekendje rust. Even geen werk, even geen Duitsers, even geen stress, even geen……. O ja, Christin wil mij morgen meenemen paardrijden!

Wat is ze eigenlijk toch lief………..!