13 september: Just another New Years Eve.

Lang, lang, heeeel lang geleden heb ik mijn laatste verhaal geschreven. Als ik terugkijk dan zijn het inderdaad heel wat weken geleden. En ik merk dat mensen het gaan missen. Ik krijg weer berichtjes en e-mails van iedereen. Ik lijk haast wel de redactie van de “Libelle” of “Margriet” in een week dat deze bladen niet op tijd zijn afgeleverd bij de horde nieuwsgierigen.

En ja natuurlijk. Het is lang geleden en nu voel ik ook nog de verantwoordelijkheid om het uit te leggen. Waarom “The Ruuf” niet gepresteerd heeft, zijn volgelingen teleurgesteld heeft! Of eigenlijk, gewoon geen zin had om te schrijven?

Iedereen heeft kunnen lezen dat de zomermaanden hier in IJsland heel veel met zich meebrengt. Van feestjes tot FEESTEN. Alles omdat het weer goed is, de zon even schijnt en de dagen 24 uur licht zijn. Iedereen propt dus alles in die paar maanden. Ik kan daar natuurlijk mijn mede IJslanders niet in teleurstellen en moet met ze mee. Wat zeg ik! Ze trekken mij mee. Of ik wil of niet. En ja, natuurlijk wil ik. Elke vrije seconde wordt in dan in beslag genomen en daardoor beleefde ik heel veel maar had geen mogelijkheid (let op; dit is iets anders dan “geen tijd”) om mijn vingers over mijn toetsenbord te laten glijden om met het juiste intense gevoel de juiste letters aan te raken die menig lezer opwindt van vreugde of wat al niet zo meer.

Deze tijd heb ik ook gebruikt om op te bouwen naar weer een nieuw jaar in mijn leven. Op te bouwen naar september waarin ik mijn jaartal weer eens wissel en waar ik merk dat kosten voor de kaarsjes al meer zijn dan het getal van mijn leeftijd. Oftewel……., ik wordt weer ouder of….., de kaarsjes worden duurder? Who shall het saying I say maar so.

Het veranderen van leeftijd geeft toch altijd weer dat speciale gevoel. Er gebeurt wezenlijk eigenlijk niks maar er verandert psychisch toch ook weer een hoop. Al is het alleen maar in je hoofd of alleen maar dat extra kaarsje dat op de taart komt. Deze gedachtes en gevoelens beginnen al vroeg in het nieuwe jaar te borrelen. Bij mij meestal al op de dag ná mijn verjaardag. En dit bouwt zich op tot de avond voor het jarig zijn, de avond dat je het extra kaarsje al hebt klaarliggen voor de taart die je dan al eerder deze week bij de bakker vandaan hebt gehaald. Een ouwe taart dus. En hier komt dus alles tezamen. Alles waar je het hele jaar naartoe hebt gewerkt. Emmy noemt deze avond “oudjaars avond” als ze mij vraagt “hé ouwe, hoe voel je je op je oudejaarsavond”. En ja, ze heeft gelijk. Het is de avond van het oude jaar waarmee je je nieuwjaar instapt. Dus eigenlijk zou ik hier een vrije dag voor moeten krijgen. De 1 januari dag van mijn nieuwe jaar!

Deze avond is nooit echt mijn favoriete avond geweest. Dit door persoonlijke emotionele herinneringen die ik niet met iedereen wil delen. Die worden in mijn andere boek beschreven waar ik nog mee bezig ben met de titel “Nog één keer pijn”. En deze oudejaarsavond mag ik nu doorbrengen in het verre IJsland. Ver van iedereen die mij lief is en ver van alle kussen die ik dan zou krijgen van vrouw, kippen, buren, overburen, toevallige voorbijgangers en iedereen die maar in de buurt zou zijn als mijn nieuwjaar begint. Nee, dit jaar moet ik het doen met……… eigenlijk niks. Klinkt zielig maar dat is het niet hoor. Zoals iedereen wel weet wil ik nooit thuis zijn met mijn verjaardag. Juist omdat ik het niet wil vieren. En meestal verbind ik die dag met onze vakantie waar Emmy en ik samen weg zijn. Alleen wij tweeën. Dit jaar is het weer gelukt om niet thuis te hoeven zijn alleen………, ben ik nu alleen. Emmy is ver weg op deze oudjaar avond en Nieuwjaarsdag. Dit zijn dus wel de avonden waar ik terugdenk aan, waar ik vooruitdenk om, en de avonden waar de nieuwe verhalen weer geboren worden. En op deze oudejaarsavond is het verhaal geboren en uit mijn vingers gegleden. Hoewel dit keer wel in het Engels omdat dat net iets meer dramatiek geeft aan een echte oudejaarsavond oftewel mijn “New Years Eve”.

“I’m not that sad and It's not so bad you know.
It's just another night. That's all it is. it's not the first and It's not the worst you know. I've come through all the rest so I'll get through this.
I’ve made mistakes, but I've made good friends too and remember all the nights I spent with them. And all my plans. Who says they can't come true? Tonight's another chance to start again.

I’m not alone, I've got the world you know. And it won't let me down, just wait and see. And as I grow old and think how wise I will grow. There's more you know. It's only “New Year's Eve”.
It's just another “New Year's Eve”. Another night like all the rest. It's just another “New Year's Eve”. I’ll just have to make it the best. It's just another New Year's Eve and it’s just another Auld Lang Syne.
But when I’m through, this New Year You'll see, it will be Just fine.”

Lang, lang, heeeel lang geleden had ik mijn laatste verhaal geschreven. Als ik terugkijk dan waren het inderdaad heel wat weken geleden. Deze tijd is nu weer “verleden”. Een “New Year” is aangebroken en dat wat er niet was komt er weer aan. De dagen hier korten en de nachten die groeien nu heel snel. Tijd om weer alle belevenissen op te schrijven en iedereen weer te laten genieten van mijn avontuur, mijn leven ver van huis. Mijn leven waar ik toch iedereen best wel heel erg mis.

Happy New Year everybody!