30 januari 2017: Blue Monday!

Blue Monday!!

Het is mij gelukt! Toen ik vanmorgen aankwam in de kantoortuin was MIJN plaats nog vrij! Het was al druk toen ik om half tien binnenkwam. De collega’s, ze zaten er weer! Of, zaten er nog natuurlijk. Zou zomaar kunnen. Zwijgzaam en stil, diep ineengedoken achter hun computers, zoals ik ze afgelopen vrijdag heb achtergelaten. Ik was vanmorgen eerst maar even op de bouwplaats geweest voordat ik weer in de tuin kon gaan zitten om uit te rusten van het weekend. Tenslotte is daar wel enige activiteit én wordt daar gewoon lawaai gemaakt en écht gesproken met elkaar!

MIJN pc en werkplek waren dus nog vrij toen ik de “tuin” binnen kwam. De computer alleen maar vergrendelen heeft dus voorkomen dat er een ander iemand op MIJN plek zou gaan zitten. En zoals ik al verwachtte heeft niemand geweten hoe je de computer weer vrij kan maken. Zoals ik gisteren hoorde van een slimme jongen zou het al mogelijk zijn door gewoon de stekker eruit te halen en dan weer opnieuw van spanning te voorzien en opnieuw op te starten. Misschien zijn alle mensen hier nu wel druk bezig om via de email met elkaar te communiceren over deze, of een andere, mogelijke oplossing of……, om e-mailisch samen te scholen en mij misschien wel te verbannen uit de tuin. Op zich lijkt mij dat geen slecht idee. Zeker omdat de “vriendelijkheid en beleefdheid” hier van de mensen afstraalt. En daar bedoel ik mee dat er nog geen goedemorgen af kan als ik binnenkom. Ik heb het wel geroepen toen ik binnenkwam. Ik zag de mensen wel opkijken. Maar goed, misschien wordt dit wel per email gedaan omdat iedereen stilletjes moet kunnen werken. En zo heb ik dus 2 uur lang zitten staren naar mijn email. Wachtend en wachtend en wachtend…….. Maar nee, niemand die ook maar even “goedemorgen” mailde! Ik denk dus maar dat iedereen zó druk bezig is dat ze mijn intrede al weer snel vergeten waren. Ik denk dat ik iedereen van nu af aan maar “Willem” ga noemen. Er wordt toch alleen maar “gezwegen” en het is altijd beleefder dan “Heeyy” te roepen of te mailen natuurlijk.

Na het opstarten van mijn computer zag ik dat er geen (werk gerelateerde) mailtjes binnen waren gekomen. Eigenlijk waren er helemaal geen mailtjes binnengekomen. Dit betekent dus dat ik voor vandaag eigenlijk alweer klaar ben. Alle ter zake doende papieren en documenten heb ik al gelezen, van commentaar voorzien en doorgestuurd naar de meneer van document control voor verdere opvolging. En om die nog een keer door te nemen lijkt mij weer wat overdreven en ik denk dat de meneer van document control helemaal in de war raakt als hij alles van mij dubbel, of zelfs driedubbel krijgt. Zo’n man gaat dan binnen de kortste keren overspannen naar huis.
Ik had vorige week nog wel een document gekregen om door te nemen en om eventueel aan te werken. Tenminste, dat werd mij verteld. Om dit goed af te stemmen heb ik vandaag maar even gesproken met de verantwoordelijke veiligheidsman van dit bedrijf. Even om af te stemmen wat ik zou kunnen, of moeten, doen om dit document voor het nieuwbouw projectje te vullen. "Nou, kijk er maar eens overheen” vertelde hij mij. “Ik denk dat alles wat ingevuld moet worden toch van mij zal moeten komen”. Met een heel begrijpelijke en zeker niet verbaasde blik keek ik hem aan en twijfelde geen moment aan mijn commentaar. “Het lijkt mij dan een goed idee dat jij er mee van start gaat” gaf ik als duidelijk antwoord. Ik neem volgende week wel weer even contact op om te kijken of er al iets gebeurd is. Door hem dan! Mijn week is dus weer intensief van start gegaan en het beloofd nog wat voor de komende dagen. Ik kijk verlangend uit naar het bouwoverleg van komende donderdag! De tussentijd moet ik nog zien te vullen. Gelukkig is de koffie gratis en is Thomas er ook nog altijd!

Als je nu al het voorgaande leest kan ik begrijpen dat je denkt dat het lijkt dat ik er totaal geen zin in heb om hier te mogen werken. Toch is het tegendeel waar. Ik hou ervan om te werken en ik vindt het heerlijk om op een project te zijn om mijzelf dienstbaar te maken. Helaas is dit hier nog niet echt mogelijk. Nou ja, ten dele dan. Voor de werkelijke invulling van dit project door mij zouden misschien 16 uur in de week meer dan voldoende zijn. Dit heeft te maken met de voortgang van het project. Op dit moment zijn de werkzaamheden op de site minimaal en vergen ook niet veel aandacht. Af en toe eens over de site lopen en met de mensen daar te praten neemt niet zo veel tijd in beslag. De site is iets groter dan een postzegel. Oké, oké, een postzegel voor het buitenland dan. Die zijn iets groter, en met 100 stappen ben je die “postzegel” al rondgelopen. Dus, met maximaal een half uur ben je uitgekeken en uitgepraat inclusief koffie. En dan sta je weer. Of eigenlijk, zit je weer in de tuin te genieten van alle tuincollega’s. Over een paar maanden begint het staalwerk. Dan worden de activiteiten spannender en is er meer werk voor mij. Vooral op site kan ik dat fysiek bezig zijn en mijn grote hobby van werk stilleggen en mensen wegsturen weer eens uitoefenen.

Het is mij dus gelukt! MIJN plekje in de tuin heb ik vandaag weer terug. Ik zit weer en heb alle tijd om te denken wat ik eens zal gaan doen. Het uitdenken van een verhaal lijkt mij op dit moment het zinnigst om te doen. Zeker omdat ik de laatste maanden al vaker verstek heb laten gaan. En ik moet toch iedereen weer tevreden houden. Ik ga zo nog even met het ouderwetse typex aan de slag om woorden, die op mijn beeldscherm tevoorschijn komen, weg te strepen. Daarna ga ik het beeldscherm weer netjes schoonmaken. Wat mij wel opvalt is dat als ik nu scrolll met al die typex op het scherm, er een heel ander verhaal staat! Hhmm…… Interessant! En zo krijg ik mijn dag dus ook weer “nuttig” gevuld.

Tussen de getypexte strepen op het beeldscherm door lees ik nu de woorden die nog leesbaar zijn en het uiteindelijke verhaal laten zien. Het ziet er weer goed uit en denk dan toch weer stiekem én in mijzelf;

Yippie, Het is mij vandaag weer gelukt!