15 december: The final curtain fell!

The final curtain fell.

Shit! My F**ing curtain fell f**ng down! Omdat hier natuurlijk alle communicatie in het Engels wordt gedaan staat de eerste zin ook in het Engels. Dat komt door mijn Engelse toetsenbord op mijn computer. Als ik dan schrijf, schrijf ik automatisch alles in het Engels. Dus, even omschakelen naar het Nederlandse toetsenbord.

Verdorienogaantoe! Mijn rolgordijn valt weer eens naar beneden! Het rolgordijn dat ik in het begin van de zomer heb opgehangen om mijn slaapkamer donker te houden in de nachten is weer eens gevallen. Ik had nog geprobeerd om het rolgordijn vast te schroeven maar de schroeven wilden niet houden in de muur. IJslandse muren zijn natuurlijk ook hatstikke hard! En het kwam ook niet omdat ik een schroef met een hamer de muur in wilde slaan. Nee, dat zou ik nooit doen natuurlijk.  Daarom heb ik het rolgordijn over de rails van de bestaande gordijnen gelegd in de hoop dat het daar ook zou blijven “hangen”. En soms…… bleef het ook hangen. Nu dat ik mijn koffers onder het raam wil weghalen valt het toch weer naar beneden. Nu voor de laatste keer want ik rol het gordijn maar op en zet het weg in de opbergkast. Ik heb het niet meer nodig. Het zonlicht dat het komende jaar de zomer weer zal aankondigen en daarna een tijdje zal aanhouden zal ’s nachts niet meer door dit raam mijn nachtrust gaan verstoren.

Het is 7 december. Mijn laatste dag hier in mijn, onderhand, vertrouwde huisje. Na 10 maanden Húsavík vertrek ik vandaag terug naar huis. Mijn koffers zijn alweer ingepakt en ik heb de laatste dagen afscheid genomen van al die IJslanders hier die ik onderhand als vrienden beschouw en die ik nu weer ga achterlaten. Doordat iedereen mij natuurlijk nog even bij zich wilde hebben heb ik de laatste dagen genoten van veel eten. Iedereen had wel een afscheidsdiner gemaakt dat ik zeker nog moest meemaken.

Yep, alleen al voor mijn eigen overgewicht moet ik straks nog bijbetalen in het vliegtuig. Als ik mijn koffers op de weegschaal zet bij Eagle Air op Húsavík International Airport om te wegen en er een label aan te plakken zie ik de ogen en het hoofd van het incheckmevrouwtje al heen en weer bewegen. Van mijn goddelijke lijf naar de weegschaal. Een paar keer doet ze dat totdat ik besef dat zij bedoelt dat ik nu op de weegschaal moet gaan zitten om mijn overgewicht te meten en een label aan mijn lichaam te bevestigen.

Na 10 maanden en een heleboel verhalen verder waarin ik eigenlijk nooit over mijn werk gesproken heb, moet ik nu zeggen dat het werk de oorzaak is van mijn vertrek en daarmee ook het einde van mijn avonturenverhalen in IJsland. Het project loopt nog steeds alleen heb ik in dit project mijn eigen verantwoordelijkheid moeten nemen omdat mijn opdrachtgever mij in een zodanige positie gezet had waarin ik mijn werk als HSE-Manager niet meer kon doen. Dit heeft allemaal te maken met het hebben van functie gerelateerde verantwoordelijkheden en het niet nemen van verantwoordelijkheden door de opdrachtgever. Een heel verhaal waar ik niemand wil mee vermoeien. Al hoor ik velen van jullie al roepen; “vertel, vertel, Ruuf, Ruuf, we willen het weten”. Nee. Dat zou betekenen dat ik nog zeker 9 hoofdstukken vol moet schrijven en dit boek heb ik besteld voor 35 hoofdstukken. En bijbetalen…….. ppff. Dat moet ik al voor mijn overgewicht! Ik ben en blijf een “Hollander”.

Na een “gevecht” van 10 maanden heb ik gewoon mijn verantwoordelijkheid moeten nemen en laten weten dat het onmogelijk voor mij was om mijn werk uit te voeren. Veranderingen of reacties kwamen er niet dus ik moest hieruit mijn conclusies trekken. Einde project voor mij. Helaas! Iedereen weet dat ik naast mijn werk een heel druk sociaal leven had hier in Húsavík dat nog steeds aan het uitbreiden was. Van februari, met alleen een “Duitse herder” als “wingman”, tot nu met het hele dorp dat mij graag wil houden. Ik heb iedereen laten weten dat ik Húsavík ging verlaten en heb er hele leuke reacties op terug gekregen. Van “eindelijk” tot en met het verzoek om een standbeeld van mij te maken om dat dan in het centrum van Húsavík neer te zetten. Ik neem aan dat dit dan als herinnering zou moeten zijn aan mij, The Ruuf, The Dutchman aus Holland who came and enjoyed us! Of, gewoon als een sneeuwpop met een foto van mij en een wortel in mijn neus waar iedereen dan een sneeuwbal tegenaan mag gooien om daarna mijn overtollige sneeuw weer in de haven in het water te gooien. “Swim you maar lekker back to Holland”. Het zou zo maar kunnen.

Nee, de werkelijkheid is anders. Ik kreeg van Sigrún (mijn vriendin de politievrouw) nog een berichtje namens de politie dat ze “pissed off” waren dat ze mij zomaar laten gaan. Bij de vakbond was ik uitgenodigd om langs te komen en dan een speech te krijgen van Ali A en Ali B (voorzitter en vieze voorzitter van de IJslandse vakbond) over de voortreffelijke samenwerking die ze met mij hebben gehad. Toen ik bij ze binnenkwam stond er al een tafel gedekt met cake en taarten en koffie. Ik mocht natuurlijk niet zomaar weggaan. Eerst moest ik weer eten en drinken. Ook werd Sigi nog gebeld om te komen. Sigi is de grote man van de IJslandse “Arbeidsinspectie” die het noorden van IJsland voor zijn rekening neemt. Ook Sigi ken ik persoonlijk van meetings die we gehad hebben en van de keren dat we samen in het zwembad in de hot tub gezeten hebben. Sigi had de Ali’s gevraagd om hem te bellen als ik er was omdat ook hij nog afscheid wilde nemen van mij. Of……, hij wilde natuurlijk wat mee-eten!  Nee hoor. Het was wel zo dat hij zeker nog even wilde toelichten dat ook onze samenwerking uitstekend was geweest en dat hij een heleboel van mij geleerd had. Dit omdat wij op het project met Europese richtlijnen werken die hier in IJsland nieuw zijn. Alles wat wij beter konden maken met regelgeving was hij altijd heel blij mee. Ook hij wilde kwijt dat, van alle projecten die er op dit moment lopen rondom Húsavík, hij met mij de beste ervaringen had opgedaan. Persoonlijk en professioneel. Als dank hadden ze voor mij een grote foto van Húsavík, genomen vanaf de Húsavíkse berg,  ingelijst en als dank en herinnering aan de mensen en aan Húsavík. Van de Ali’s kreeg ik ook nog een T-shirt en een wollen muts met, natuurlijk, het logo van de Framsýn (Vakbond) erop. Natuurlijk moest er ook nog een foto gemaakt worden die dan weer, met een verhaal, op de website van de Vakbond komt. Nadat de cake en de taarten verorberd waren en voor de laatste keer getoost was met de koffie in IJslandse mokken dacht ik nog te zien, bij het weggaan, dat ze nog een traantje over hun wangen lieten glijden. Van verdriet en het emotionele afscheid of, van de kou. Who shall it say! Augústa (mijn vriendin de zuster uit het ziekenhuis) schreef mij nog een mailtje dat zij het echt jammer vond dat ik weg zou gaan. Evenals de Chief van de Brandweer. Allemaal mailtjes met emotionele waardes en nog een beetje nat van de tranen die ze allemaal laten vloeien. Auw! Die avonds doet het toch een beetje pijn als ik al die veren weer uit mijn derrière moet halen maar, trots als een pauw val ik toch in slaap.

Het is net nog geen half tien als het landingsgestel van het vliegtuig zich losmaakt van de landingsbaan tijdens het opstijgen. Het is nog steeds donker en als ik uit mijn raampje kijk zie ik het verlichtte luchthavengebouwtje langzaam uit het zicht verdwijnen terwijl het vliegtuigje zich een weg naar boven maalt. Helaas stijgen wij op in zuidelijke richting wat betekent dat we niet meer langs Húsavík zullen vliegen. Van hieruit naar het zuiden, de bergen in over Mývatn, en dan stuurboord uit langs Akureyri in de richting van Reykjavik waar we dan na 50 minuten zullen landen. Toch een emotioneel moment voor mij als ik denk dat ik hier in februari mijn eerste stappen zette op dit vliegveld waar alles begon. Mijn aankomst in de sneeuw, mijn ervaring om na 2 dagen volledig ingesneeuwd te zijn, de mensen die mij gered hebben uit de sneeuw en voor een verschrikkelijke hongerdood, De Duitse herder die nergens naar toe wilde gaan omdat hij het dan al gezien had voordat zijn vrouw zou komen, Doedel die nog steeds zenuwachtig rondloopt en de andere mensen zoals Nils en Steinnun, Pétur, Knutúr, Sigrún en Heidúr, Addi, Christin, Marta en Marcin, kleine Marta, en ga zo maar door. Een moment dat ik niet meer zal vergeten als ik met het loslaten van de landingsbaan het contact verlies met de grond van Húsavík en daarmee ook het tastbare contact met alle mensen.  Ik heb iedereen beloofd dat ik nog terug kom. Voor vakantie of om iedereen weer te bezoeken. In IJsland maak je echt vrienden voor het leven en dan reken ik de Duitsers niet mee natuurlijk! Ik weet dat iedereen er ook naar uit kijkt dat ik terug kom want, als ik dat tegen iedereen zeg, zie ik ze slikken. ………Emotie denk ik dan!

Terugdenkend aan deze mooie tijd heb ik ook nog tastbare herinneringen overgehouden aan deze tijd. Mijn muziekboek dat ik hier gemaakt heb. “Thoughts in music, Tunes in Motion”. Een muziekboek dat bestaat uit poëzie waarvan ik de emotie heb omgezet naar muziek. Van alles dat ik in IJsland meemaakte heb ik iets opgeschreven. Een ervaring of gedachte. Deze heb ik verwerkt naar Poëzie waar ik de muziek op gemaakt heb in de avonden en weekenden dat ik even niets te doen had. De opnames van het muzikale gedeelte zijn in Nederland gemaakt tijdens mijn verlof en het boek is nu volledig. Poëzie om te lezen samen met het notenschrift om zelf te kunnen spelen en de CD om het te beluisteren. Eén project dat ik hier tenminste wél af heb kunnen ronden! Een ander project wat nog loopt is het “Songfestival lied” dat in samenwerking met IJslandse muzikanten gemaakt wordt. Hiervoor heb ik een lied geschreven dat samen met de IJslanders wordt uitgewerkt. Iedereen heeft zo zijn inbreng in de muziek en iedereen mag zijn deel (lees instrument) in brengen. Addi, de Húsavíkaanse politieman, die ook nog kapitein op een boot is en ook nog geschoold zanger is, heeft de IJslandse tekst geschreven. We hebben er ook nog een Engelse tekst voor gemaakt die gebruikt gaat worden als achterkant van de voorkant van de plaat. Oftewel, de akoestische versie. Een grove muziekversie is al opgenomen en wordt nog verder uitgewerkt. Het klinkt nu al goed en is veelbelovend. Een echte Internationale samenwerking. Dit project loopt nog en dat willen we wel graag afmaken. Daar zijn we het allemaal over eens. Iedereen die het hoort zegt dat dit een echt “Songfestival” lied is en het idee is dan ook om het in IJsland mee te laten doen met de voorverkiezing. Moet lukken want IJsland is niet zo groot aan inwoners dus het aanbod van muziek is ook niet zo groot. Althans, dat zeggen de IJsberen hier. Ik kijk het wel aan en zie wel hoeveel royalty’s er blijven hangen voor mij als het als winnend lied van IJsland Europa ingestuurd wordt. Als Jan Smit voor de Nederlandse televisie aankondigt dat het winnende lied 42 keer “douce points” gekregen heeft en geschreven is door zijn Nederlandse naamgenoot Ruuf the Smith!  Voor het zover is zal ik het resultaat natuurlijk met iedere lezer hier gaan delen. Als het klaar is zal ik het met een kort verhaal op deze blog laten weten en laten horen (moet ik toch weer extra kosten maken voor een extra hoofdstuk). Ik denk aan Crowdfunding voor extra hoofdstukken……hhmm.

Het is half 11 als ik in Reykjavik uit het vliegtuigje stap. Nadat ik mijn bagage bij elkaar gezocht heb zie ik de taxibestuurdersmevrouw al staan met een bordje met mijn naam erop. “RUUF”. Zij komt mij ophalen en brengt mij dan naar Keflavik. Het grote Internationale vliegveld  dat tevens mijn laatste halte is in IJsland voordat ik weer naar Europa vlieg. We lopen naar een grote (taxi)bus waar wel 16 mensen in kunnen zitten. Haast nog groter dan het vliegtuigje waar ik net uit kom. Ze vraagt mij of ik voorin wil komen zitten. Gezelliger zegt zij. Ik denk dat we nog de hele stad door moeten om mensen op te halen maar als ik haar vraag hoeveel mensen er nog meer mee gaan zegt ze; Niemand. Ik ben de enige. Tja, en dat ik de enige ben zal ik dus ook weten. Zij doet normaal rondritten met toeristen en verteld dan ook alles van de omgeving en de bezienswaardigheden die ze onderweg tegenkomen. Nou, bij mij dus ook. Niet over wat we tegenkomen maar, wie ze is, waar ze vandaan komt, waar ze gewoond heeft, waar ze nu woont en allerlei vrouwenwetenswaardigheden die ik toch meteen weer vergeet of vergeten wil. En o ja, ze vraagt tussendoor ook nog ergens waar ik vandaan kom en waar ik naartoe ga. Een vrouw als taxibestuurder! Konden de batterijen er soms maar eens uitgehaald worden. Ik verlang haast naar alle passagiers die nu niet in de bus zitten. Dan had ik nog even kunnen slapen op een stoel ver achterin de bus en had zij een andere voorzitter of bijzitter kunnen gek maken met verhalen die lijken op water dat uit de kraan komt en dat meteen weer verdwijnt in het afvoerputje. Na zo’n 20 minuten van knikken en “yep” zeggen denk ik ineens aan mijn laptop tas. Ik kijk voor en achter om te zien waar ik hem heb neergelegd. Niets te zien……! Zij onderbreekt haar interessante verhaal over haar jeugd in Denemarken toen ze in een visfabriek werkte en vraagt; “mis je iets?” Eigenlijk wilde ik antwoorden “ja, mijn eigen vrouw. Die praat ook altijd maar lang niet zoveel”. Maar dat vond ik niet aardig tegenover haar en natuurlijk ook niet tegenover mijn eigen vrouw. Ik kan mij nog net op tijd inhouden en antwoord haar; “Mijn laptop tas”. Ik zie hem nergens liggen. Meteen trekt zij het stuur naar bakboord en rijdt zij een zijstraatje van de snelweg in en stopt abrupt de bus. Eerst maar even de bus onderzoeken stelt zij voor. Ik onderzoek wat heen en weer door de bus heen maar zie niks wat op mijn zwarte laptoptas lijkt. Ik vrees dat ik hem heb laten staan op het vliegveld in Reykjavik meldt ik haar na mijn bus onderzoek. “OK” zegt zij. “Forgotten! Dom, dom, dom”! Het schijnt dat zij die uitspraak heeft van onze Maxima (nou ja, ónze??). Waar ze het heeft opgepikt weet ik niet maar ik heb zo een vermoeden dat ik dat tijdens de rit nog wel ergens zal horen. Ze vraagt of we haast hebben om een vliegtuig te halen of dat we terug kunnen naar Reykjavik om de tas te halen. Natuurlijk had ik liever meteen doorgereden naar Keflavik maar ja, tijd genoeg dus maar terug naar Reykjavik. En dat geeft haar meteen weer de mogelijkheid om 40 minuten extra te kunnen praten. Ik zie haar dan ook meteen weer heel bedenkelijk kijken. Ze denkt na over wat te zeggen om 40 minuten te kunnen vullen. Ik ben dus benieuwd wat ze nog allemaal te vertellen heeft. Natuurlijk bedoelt zij het allemaal goed. Ze wil gewoon een knappe eenzame emotionele man, op weg naar de grens, op weg in zijn laatste reis, vermaken. Ik snap het wel! Als we bij het vliegveld van Eagle Air in Reykjavik aankomen staat de baliemevrouw al te wachten op mij met de laptop tas bij zich. “Forgotten” vraagt zij lachend, nog net niet “dom, dom, dom zeggend. Nee, heel aardig dat ze die tas ook meteen gezien heeft toen alle mensen de aankomsthal van Eagle Air verlaten hadden. Hij stond eenzaam bij de stoel zei ze. Hier in Nederland zou meteen de bombrigade opgetrommeld worden en de wijde omgeving afgezet worden en alle gesluierde vrouwen ontmaskerd worden maar hier, hier denken ze gewoon; dom, dom, dom. Iemand heeft zijn tas vergeten!

Als we eindelijk aankomen op de luchthaven van Keflavik en ik mijn koffers én laptoptas uit de bus heb  gehaald en op een hartelijke manier afscheid genomen heb van de taxibestuurdersmevrouw, geniet ik even van de rust die mij nu ineens overvalt nadat zij de taxibusdeur sluit en wegrijdt van een parkeerplaats waar niemand iets tegen je zegt. Rust! Na even te hebben genoten neem ik al mijn bagage mee naar binnen en breng het meteen naar de Drop-off balie om het daar af te geven en om mijn handen vrij te hebben tot aan de aankomst in Amsterdam. Hier wordt ook weer gewogen en krijg ik netjes een rekening voor het overgewicht in mijn handen gedrukt. Ik zie de baliemevrouw weer met haar hoofd bewegen en met haar ogen knipperen maar, deze keer blijkt er een losse wimper in haar oog te zitten. Gelukkig hoef ik hier niet op de band. Ze knipoogt mij nog een keer na als ze klaar met mij is en ik weer verder loop. Het vliegveld in.

Dit vliegveld was echt mijn eerste blik op IJsland. Hier zette ik echt mijn eerste stappen op IJsland en door mijn rotatie (werk en verlof) in IJsland is dit nu ook al bekent terrein. Ik weet al blindelings de koffie hoek te vinden waar ik altijd trouw cappuccino haal met een broodje zalm en dat op mijn vaste plek opeet en opdrink. Het vliegveld voelt al “eigen” en straalt zoals altijd veel rust uit en is echt heel schoon. Een soort rust die ik nog op geen enkel vliegveld heb ervaren. Oké, bij Eagle Air dan! De typische IJslandse rust die je alleen maar kan “voelen” als je zelf hier bent geweest. Iedereen is hier vriendelijk en aardig. Zelfs de mensen die vertrekken of aankomen. Hier sta ik nu en kijk ik nu met weemoed uit naar het vertrek van mijn vliegtuig dat om 14.15 uur staat gepland. Na mijn cappuccino en broodje zalm loop ik nog even door de winkels heen om nog een laatste blik te werpen op alles wat ik nu ga achterlaten en waarschijnlijk een hele poos niet ga terug zien. Oke, ik koop toch nog een stenen handgemaakte IJslandse Trol als aandenken voor thuis en om cadeau te geven aan Emmy die overmorgen jarig wordt. De Trol heeft mij al verschillende keren aangekeken als ik langs liep in de keren dat ik hier door de winkel liep. En juist omdat iedereen hier in IJsland heilig geloofd in Trollen en Feeën zie ik aan zijn blik dat hij mij blijft volgen met zijn ogen. Hij dringt door tot in mijn ziel en krijgt mij zover om hem uiteindelijk mee te nemen. Ik geloof in mijn Trol als ik hem vasthou en hij mij het gevoel geeft dat ik IJsland met hem meeneem. Een apart gevoel. Een gevoel dat mij zegt dat ik nog veel aan hem ga hebben. Als om 14.20 uur het vliegtuig opstijgt richting Kopenhagen (yep. Naar Amsterdam met een tussenstop in Kopenhagen waar ik mijn vertrouwde hotdog weer ga eten als ik een uurtje moet wachten op de vlucht naar Amsterdam) denk ik alleen nog maar aan alles wat ik hier ervaren heb. De belevenissen schieten door mijn hoofd als een snelle film. Dit was het dus. Dit was IJsland. Het land waar ik nog heel vaak en graag aan terug zal denken. Onderweg naar Kopenhagen overvalt het mij pas echt dat dit einde al veel eerder daar is dan gepland. Eind 2018 is ineens eind 2016. Te vroeg. Veel te vroeg. Maar ja, Het is mijn eigen keus. Een keus die ik helaas gedwongen heb moeten nemen. Dit voelt niet goed en is niet te vergelijken met het gevoel van IJsland zoals ik die ervaren heb in de afgelopen 11 maanden. Een lieve stewardess van Icelandair ziet mijn emotie en vraagt heel lief; “Coffee, thee or something else to drink?” Als het drinkkarretje voorbij is denk ik; “Wat is ze toch lief!”

“Ongeacht storm, sneeuw, ijs en kou
en alles waar ik zó niet van hou,
had iedereen een lach, een vriendelijk woord
en voelde IJsland, ondanks haar naam, toch als een heerlijk warm oord.”

Ik kijk door mijn raam naar beneden en denk; “Takk Fyrir Íslandi“. Oftewel, Hartelijk dank IJsland!

In Amsterdam staat Emmy al ongeduldig bij de uitgang te wachten. Het is nu nog mijn koffers van de band plukken en dan kan ik mijn lief weer in de armen sluiten. Ondanks dat het “thuiskomen” goed voelt heeft het nu ook een dubbele lading. Als ik dadelijk de deur uitloop waarboven staat “Nothing to declare” wil ik eigenlijk de andere deur nemen waar je “wel wat to declare”. Want ja, dat heb ik. Een heel eiland dat ik in mijn hart meesmokkel de Nederlandse grens over. Een eiland dat ik graag wil houden! Als ik dan toch de groene deur maar neem weet ik, op het moment dat de schuifdeur opengaat en Nederland aan mijn voeten ligt, nog één stap en dan is het echt voorbij. Na die finale stap te hebben genomen valt de deur achter mij dicht als een gordijn. Zacht en geruisloos.

The final curtain fell!