Naar huis!

En vandaag is het tijd om weer naar huis te gaan. De vakantie is helaas weer ten einde en we moeten nu nog een stukje met het vliegtuig voordat we weer een vliegtuigwiel aan de grond zetten in Amsterdam. Ik heb speciaal een stoel gereserveerd helemaal achterin het vliegtuig. Zo vertrek ik als laatste van het eiland en kom ik ook als laatste weer aan op Schiphol. Dan nog even hopen dat de "valet parking" nog bestaat en ik mijn autootje weer terug krijg en dan nog een goed uurtje voordat we weer aankomen in ons vertrouwde huisje waar de kippetjes ons weer opwachten. En wie weet, misschien wel met een nieuwe haan erbij!

Het is nu niet zo dat mijn hele vakantie nu is tegen gevallen. Dat zeker niet. Misschien dat mijn laatste verhaal dit doet vermoeden maar ik heb echt wel genoten. Oké, dat je even met je neus op de feiten gedrukt wordt is nu eenmaal zo. Elke vakantie, waar je ook naartoe gaat, heeft zo het eigen negatieve dingetje. En de dagtocht was er eentje van hier. Je moet niet teveel in het negatieve duiken want je kunt er niets aan veranderen. Het was al zo voordat ik kwam en het zal ook zo zijn als ik weer weg ben. Ik kan van iedereen van alles kopen om te proberen om ze te helpen maar als ze uitverkocht zijn schaffen ze weer nieuw spul aan en staan ze weer klaar om iedereen lastig te vallen. Het is en blijft een cirkeltje waarin zij maar blijven draaien. Het is dus niet aan mij om hier verandering in te krijgen. Ik ben hier alleen maar om te genieten!

Vandaag staat de reis weer voor de deur. Weer een lange dag van eigenlijk niets doen. Het zitten, het wachten, afhankelijk zijn van bus, vliegtuig en mensen die alles daar tussendoor regelen, of niet.
Gisteravond hebben wij onze vakantie nog afgesloten met een voorstelling in het hotel. We konden nog even genieten van een vuurspuwende fakir die ook nog zijn spijkerbed bij zich had. En nee, niet om op te slapen maar om ertussen te liggen om wel 8 mensen op zijn buik te laten zitten. En dat alles zonder pijn te hebben. Tenminste, daar ga ik van uit. Hij riep wel van alles in een vreemde taal en dat zou zo maar iets van pijn geweest kunnen zijn. Maar, omdat het ook nog donker is kun je zijn gelaatsuitdrukking niet zien. En alleen aan zijn tanden en ogen lees je niet veel af als deze ontbloot en open zijn. Ik ga er dus maar van uit dat hij er wel schik in had.

Vreemde talen zijn altijd weer zoiets. Je begrijpt nooit wat iemand nu eigenlijk bedoeld als er lachend naar je gekeken wordt en je niet weet wat de intentie daarvan is. Dit heb ik dus ook geleerd. Lang geleden in China. Ik was daar eens voor mijn werk en kreeg daar heel erg last van een kies die niet meer kiezen wou. Het was zo erg dat ik dus een tandarts moest opzoeken. Nou, die zijn in China in overvloed aanwezig. Eenmaal in de stoel begon hij zijn inspectie en al snel vond hij de kies die er eigenlijk niet meer wilde zijn. Ik zei nog "16" maar hij begleep mij niet. Hij raakte hem aan met een of ander instrument en al mijn zenuwen in mijn lijf zette in één keer mijn stembanden aan. "Auw, auw"! "Dat doe je expres hè poepchinees", dacht ik nog erachteraan. En ondertussen verging ik dus van de pijn. De tandarts keek mij lachend aan en knikte zoiets van "ja" zoals een Chinees kan knikken en ging vlolijk velder. Jaren later heb ik pas begrepen waarom hij lachte en vliendelijk knikte. "Auw, auw" betekent in het Chinees zoveel als; "doorgaan alstublieft"! 
Nu weet ik dat en ga nooit meer naar China en naar een Chinees. Wel in Holland. Dan bestel in witte lijst, steek mijn hoofd door het luikje naar de keuken en roep zo hard als ik kan "Auw auw"!

Op het plein is het feest. En ja, stiekem mis ik Gerard Joling al een beetje...... Na de fakir komt er een groep op die begint met de folklore, cultuur en de plaatselijke geschiedenis uit te beelden en te dansen. Het leven tijdens de slavenij! Het slaan en schoppen van de zwarte mensen, het geboeid overboord gooien van slaven die overbodig waren en ga zo maar door. Het overwinnen door door te zetten. Ik kijk ook geboeid. Maar dan naar dit spektakel dat wordt opgevoerd door 8 pikzwarte mensen met kroeskoppen die mij verdacht veel doen denken aan "Zwarte Piet". Ik kijk en denk stiekem even aan thuis. Als dit in Nederland werd gespeeld zouden we diezelfde avond nog bij vrouwtje Jinek aan tafel zitten om onwijs op onze donder te krijgen. Want dit zou echt niet kunnen! En dat voor iets waar de mensen, die het hier naspelen, trots op zijn. Niet dat ze de slaven waren maar omdat de handel zich hier op dit eiland afspeelde en omdat ze, de mensen van hier, het overwonnen hebben door zich te verzetten en door te zetten. Hun "trots". En moet je ze dat dan afnemen? Met de armoede van hier en nu zou je ze in november ergens op een boot moeten zetten en naar Nederland brengen. Bij ons zouden ze dan zeker tot 6 december een leuke cent kunnen bijverdienen. En nee, dit valt niet onder slavenij. Dit is het stimuleren van de economie van Kaap Verdië. Hulpverlening waarbij het mes aan twee kanten snijdt!
Het is een mooie en warme avond. Iedereen heeft het beste van zich laten zien en wij, de toeristen, zijn weer geamuseerd. Tevreden en bezweet keren wij weer terug naar onze kamer om nog even te genieten van de laatste nacht.

Nu ik hier zo zit te wachten op het vliegtuig denk ik toch terug aan een heerlijke en ontspannen vakantie. Waar ik voor kwam heb ik gekregen. Zon, zee en rust! Ik heb genoten van de mensen die voor de glazen van mijn zonnebril voorbij zijn gelopen. Ik heb genoten van iedereen die alles deed om het ons naar de zin te maken. Ik heb genoten van de vreemde camper op onze oprit en het lieve schildpaddenmeisje uit Belgie. Ik heb zelfs genoten van de zon en de zee en van Emmy die opnieuw het lezen heeft uitgevonden en al die dagen, zwijgzaam, aan mijn zijde was. De Rust dus......!
Als ik straks weer thuis ben ga ik weer genieten. Genieten van al de foto's die ik gemaakt heb maar, door de trage internetverbinding in het hotel, helaas niet kon uploaden met de verhalen. Dan ga ik weer genieten van de regen en de kou die een mens soms best kan missen! En, ga ik weer genieten van de pindakaas die al een paar weken staat te wachten op mijn grijpgrage handen (heerlijk trouwens met karnemelk)! En genieten van de chocoladepinda's waar ik nu alweer naar uitkijk. Ook ga ik weer genieten van mijn werk. Mijn nieuw project waar ik in België weer mag werken met........, ik durf het haast niet te schrijven......., Jawohl, Duitsers!

Ik heb genoten van Kaap Verdië en heb genoten van het schrijven van de verhalen. En als een volleerde blanke Kaapverdiaan dring ik mij straks, zwart geschminkt met pruik, op aan iedereen die ik ken en die ik tegenkom.
Ik heb dan nog een mooi boekje te koop met verhalen over Kaap Verdië.

"Hé joe. Jij Kopen? I make special plice for you!"